'Eeeeeennn.. Hier gaan we heen!' Wren trok Allen zo achter zich aan de kroeg in, twijfelde geen moment. Wat nou, andere meningen? Daar deed ze niet aan, kom nou. Wie geloofde er nu in vrije wil, tenminste; de vrije wil van anderen? Nah. Not interested. Wren baande zich dan ook snel een weg naar binnen, begon wat rustiger te lopen toen ze er eindelijk was. Op naar de bar. Het meisje gaf er niets om dat ze in haar niet echt nette kleding was en dan ook nog helemaal doorweekt. 'Jij zoekt even een plekje om te zitten,' meldde ze Allen. Toen richtte ze zich naar de barman. 'Twee glühwein graag!' Het duurde niet lang voor ze de drank ook kreeg, inclusief twee handdoeken omdat ze niet zo doorweekt op de bank kon zitten, maar wie wees er nu een klant af? Wren keek even rond, met de glazen in haar handen geklemd, hopend dat Allen een plekje bij het vuur had uitgezocht. Zij kon niet de enige zijn die het koud had, toch?

'Ah, daar ben je!' Snel baande ze zich een weg naar hem toe. 'Ik heb handdoeken gekregen, we mogen de banken en de stoelen niet verpesten,' zei ze, alsof ze teleurgesteld was. Ja hoor. Ze zette de glazen op de tafel en wierp hem er eentje toe, waarna ze zichzelf in de grote handdoek wikkelde en ook ging zitten. Afdrogen was sowieso een beetje genânt en ze had er geen zin in. Ze wilde eerst lekker warm worden en dan zag ze het wel. Daarbij was ze klein genoeg om de handdoek om haar torso te wikkelen, dus ze zag geen probleem. 'Goed plekje,' besloot ze de jongen te complimenteren, waarna ze naar hem toe schoof en haar drankje pakte, daarna het zijne aanreikte. 'Hier, dit moet ons wel goed doen.'

Tevreden nam ze een slokje van de drank. Waarom ze ineens zo rustig was? Tja.. Het was de warmte, de veel te drukke tijd van net. Ze kon wel even wat ontspanning gebruiken. Lekker hier zitten, over niets praten met Allen. Klonk wel goed, toch? Ze liet even een tevreden zucht horen en zakte wat verder onderuit, sloot haar ogen voor een moment. Was dit nou leven? 'Kijk, jij snapt wat goed is voor ons,' mompelde ze, vooral tegen Allen, maar ook een beetje in het niets. Ze wist niet precies wat voor gesprek ze moest starten nu ze er eenmaal waren. Dus misschien even afwachten en eerst wat zuipen!

[&Allen pllz~]

Als twee verzopen katten zwierven ze over straat. Bij elke stap slobberde zijn linkerschoen luidruchtig aan zijn sok, zijn spijkerbroek plakte klam aan zijn benen. Het enige wat hem nog een beetje warm hield was zijn tas die tegen zijn rug aan bonkte. Wren klaagde over de kou en tja, ze had uiteraard wel een punt. Allen zwaaide zijn rugzak over zijn schouder naar voren en ritste het voorvakje open. Eureka! Twee donkerbruine lelijk gebreide handschoenen toverde hij tevoorschijn. Een van de vele meesterwerken die zijn zusje geproduceerd had in een poging dat hele concept breien onder de knie te krijgen. Dat ging natuurlijk lastig met haar twee linkerhanden, figuurlijk dan, ze was niet misvormd. "Delen?" Stelde hij voor en hij overhandigde -pun intended- de ene handschoen aan Wren. Het was niet veel, maar het zorgde in ieder geval dat je vingers er niet spontaan afvroren, wat altijd een topidee was.

Ook Wren zat vandaag boordevol goeie plannen en sleepte hem mee naar een pub. Ahh, heerlijk, de warmte sloeg zich als deken om hem heen, een prikkelend gevoel veroorzakend op zijn wangen. De o zo barre tocht naar hier lag gelijk in het verre verleden. Wren begon haar bijnaam van de Kleine Grote Dictator gelijk te bevestigen en beval hem om een plekje te zoeken. Vooruit dan maar. Een spoor van druppeltjes achterlatend vertrok hij richting een van de vlammende haardvuren. Handig, zo was hij net klein duimpje. Allen trok zijn vest uit, gooide die over een stoelleuning en schoof de stoel wat dichter bij de warmte bron. Daarna plofte hij neer op een krappe tweepersoonsbank, van zacht versleten bruin leer. De jongen begon zijn schoenen uit te trekken, waar hij een laagje water uit kon gieten.

Zijn sokken was hij net aan het uitwringen toen Wren terug kwam. Met drank, haar queeste was volbracht. Yesss, applaus, overlaad haar met missiepunten! Ze vertelde hem dat ze de banken niet mochten verpesten en Allen stond op om de schade te bekijken. Oeps. "Te laat," meldde hij lachend, maar ach, het was maar water toch? Daar dramatisch over doen zou idioot zijn. Allen sloeg de handdoek om zich heen en zeeg weer neer op de bank, zijn voeten vooruit stekend om ze te warmen aan de gloed van het vuur. De Dictator leek opeens een stuk liever en kalmer, tot zijn verbazing en goedkeuring. Werd het kleine meisje soms moe? "Ah, thanks. Proost!" Hij zwiepte z'n glas wat in de lucht en nam dan een flinke teug. Een warm gevoel gleed door zijn keel naar zijn hele lichaam. "We drinken op eh de Argonauts, to victory!" Want ja, elke drank consumptie mocht/moest aan een zekere wens gekoppeld worden! Een aantal van de omzittenden juichten blindelings mee, tja, elk excuus om lawaai te maken en alcohol achterover te slaan werd aangegrepen. Duh.
"Warm je al wat op?"

Ah, de handdoek warmde haar al lekker op. Wren had zich er zo volledig mogelijk in gewikkeld, zodat ze niet zou druppen. Daarna was ze op de bank gaan zitten die Allen gereserveerd had. Ha, dit voelde nu eens goed. Ze zou hier nog wel een paar uur kunnen zitten! Alleen dan niet met hetzelfde drankje, dat zou binnen nu en tien minuten wel op zijn. Ze kon de warmte van de glühwein wel gebruiken. Wren merkte nu pas dat ze de handschoen die Allen haar gegeven had nog steeds om haar hand had, maar ze hield hem aan. Die kreeg hij terug als haar hand warm was, uitgeleend bleef uitgeleend! Ze besloot verder geen rotte opmerking te maken over het feit dat hij de bank al verpest had en ging gewoon naast hem zitten, schoof hem zijn drank toe en maakte zowaar een vriendelijke opmerking. Wow. Ze ging echt goed vandaag.

Wren begon met haar ene voet de andere schoen uit te doen en andersom, en voor zo goed en zo kwaad als dat ging ook de sokken. Ze was echter niet van plan om de glühwein in haar handen los te laten en daarom hield ze haar kletsnatte vest ook gewoon aan. Wat maakte het ook uit? Ze had nu een heerlijke handdoek, dus dat was prima. Daarnaast zaten ze bij het vuur en voelde ze de warmte al door haar lichaam glijden. Hmm. Dit was zoveel beter dan die douches. Wat een gemene actie van Allen! Maar ja, een beetje drank in haar gieten en ze vergaf het je weer hoor.
'Op de Argonauts!' riep Wren, nog harder dan Allen. Natuurlijk deed de herberg mee, want duh, ze was awesome. Ze nestelde zich nog wat dieper in de bank in en vouwde haar benen onder zich, nam nog een flinke slok. Allen vroeg haar wat en ze knikte, keek opzij naar de jongen. 'Ja, het werkt!' zei ze blij, terwijl ze nog een slok nam. Wren was iemand die haar eerste paar drankjes best goed kon houden, maar zodra het haar raakte, ging het ook snel en hard. Dat was ook eigenlijk de reden dat ze meestal met een kater eindigde, de volgende dag. Maar wat kon haar dat vandaag schelen?

Ze keek even in het vuur, dat gezellig knapperde. 'Als ze dat vuurtje nu maar aanhouden, dan droog ik snel op,' concludeerde ze, als de wijze vrouw die ze was. 'En, overleef jij het nog een beetje?' Ze gaf Allen een zachte por, plagend. Arme jongen, was hij nog niet doodgevroren? Ondertussen nam ze nog een slok, dacht er niet aan om rustig te doen. Zeker niet als het haar zo lekker opwarmde! 'Ah,' zei ze tevreden, bijna alsof ze een kitten was die de haar voorgeschotelde warme melk heerlijk vond. Ze ging nog net niet snorren, dat ontbrak er nog aan. Wren sloeg het laatste van de beker achterover en schoof deze op tafel, zodat ze nu ook haar handen onder de deken kon verstoppen. 'Dat warmt lekker op,' vond ze, keek even naar Allen, om bevestiging te krijgen. 'Wil jij nog wat?' Waarom ze het nu al vroeg? Je kon drank nooit vroeg genoeg vast hebben! Je kon toch kiezen wanneer je het dronk, niet? En het warmde je handen op. Heerlijk! Wat maakte dit haar toch vrolijk, zo zagen lang niet alle Astrals haar. Zelfs haar dictator-houding liet ze een beetje varen, gewoon omdat ze de situatie niet interpreteerde als eentje waar ze overdreven dominant moest doen. Misschien wel als Allen te grappig werd, maar voor nu accepteerde ze zijn inspraak.

Wren zweeg even en besloot toen dat ze toch ergens over moest beginnen, gewoon om de stilte te breken. Niet dat ze niet lekker zat, maar dat was niet het doel van uitgaan. 'Weet je, Allen,' zei ze, klonk gelijk serieus. 'Wij werken veel te weinig samen.' Voor buitenstaanders moest het echt klinken alsof ze of in een groepsproject zaten, of bij de maffia. Geen van beide; het ging natuurlijk om pranks! Ze deed best wat in haar eentje en af en toe in een groepje. Allen en Charlie werkten vaak samen, dus dat was ook prima, maar nu ze er zo over nadacht.. 'Ik denk dat wij samen best leuke dingen zouden kunnen veroorzaken,' zei ze, keek hem bloedserieus aan. Dit meende ze, hoor! Hij was best wel bekend om zijn pranks, zij meer gevreesd. Want als je kon kiezen, dan werd je liever het slachtoffer van iemand die je voor gek zette en iemand die je daarna liet gaan, dan dat je degene koos die in het beste scenario je hoofd door het toilet zou spoelen of je gewoonweg zou proberen te intimideren. Konden hun soorten pranks dan wel samengaan? Natuurlijk! Gewoon een beetje van beide, moest geen probleem zijn, toch? Nou ja, dat hing ook af van wat Allen dacht natuurlijk. Wren negeerde het feit dat ze wat dichter naar hem toeschoof doordat de bank krap was en een beetje indeukte in het midden en bleef stil zitten, tot ze een antwoord kreeg. Als er iets was wat ze niet graag deed, was het opgeven.

Alcohol warmde je voor je gevoel op, een heerlijk gevoel. Dat dat fysiologisch anders zat was iets wat de twee kletsnatte idioten natuurlijk niet wisten, nee, daarvoor zou je feitenkennis moeten hebben. En daarvoor zou je een boek open moeten slaan of naar de docent luisteren terwijl die door wauwelde over het menselijk lichaam. Saahaaai. Nee, dan sloeg hij liever een drankje achterover.
''Tuurlijk overleef ik het, man of steel,'' sprak hij luchtig, een arm onder zijn handdoek burrito uit worstelend en de o zo impressive spieren aanspannend. Zijn vurige haren glansden in de dansende lichtjes, schijnend vanaf de kandelaren. ''Hmm, laten we eens even zien.. Ik haal wel.'' Ze zag er gewoon te adorable, op een vreemde manier was het eng ja, uit zoals ze nu soezerig op de bank zat. Allen stond op, spottend zijn handdoek als cape positionerend. ''Allen to the rescue!'' En weg was hij, om een dienblad te eisen met wat shotjes en nog twee mokken gloeiend hete chocolademelk met slagroom en twee geheime ingredienten: Rum en kaneel likeur. Er was, zo vertelde de barman hem, een regenboog assortiment in allerlei fruitsmaakjes, maar dat sloeg hij af. Nee, de 'expert' stelde zijn eigen dienblad wel samen. Dat was lastiger dan hij dacht, dus hield hij het maar simpel, tweemaal tequila en tweemaal een vreemde limoncello. Hij keerde terug, zijn handdoek nu als een ware ober over zijn arm geslagen en een goeie nieuwe voorraad drank, die hij met een trots gebaar presenteerde.

Hij slurpte zijn laatste restje gluhwein op en nam de chocolademelk als vervanger vast. Die was zo warm dat het aardewerk bijna zijn handen brandde. Gelukkig was daar de handschoen als trouwe redder in nood. Samenwerken? Hij had Wren wel eens meegesleept naar een grotere actie, maar dat was niet zo zeer gebruikelijk. Wren was meer een einzelganger, de batman van de anti-saai-superhelden. Maar dat kon uiteraard veranderen. Samen, zo meldde de blauwharige, konden ze vast geweldige dingen doen. ''Jaaaaa, ik dacht net echt precies hetzelfde.'' Nouja, nadat zij het samenwerken geopperd had dan. ''We moeten echt zo snel mogelijk beginnen!'' verkondigde hij, zijn arm enthousiast optillend en daarmee een plens chocolademelk over de handdoek. ''Oeps, nou, eerst moeten we natuurlijk opwarmen en.... een masterplan bedenken.'' Hij bevond zich in een warme roes, een fijne combinatie van vermoeidheid, warmte en drank. En dat zorgde ervoor dat zijn humeur echt niet meer stuk kon. ''Sowieso heb ik het kantoor van de grote Schoolbaas al veel te lang niet gezien, het is verdorie al bijna kerst!'' Meteen begon Allen na te denken over pranks waarmee hij chaos kon veroorzaken en tegelijk een beetje indruk kon maken op Wren. Want hij moest natuurlijk wel bewijzen dat hij de moeite van teamwerk waard was.

Burrito style was heerlijk. Je in een handdoek oprollen en comfortabel voor het haardvuur zitten, terwijl haar natte haar langzaam op begon te drogen. Wren was er niet zo blij mee dat ze haar glühwein alweer op had, ook al had het haar vanbinnen flink opgewarmd. Mmmm, ze snapte niet waarom sommige Astrals iets tegen drinken en alcohol hadden. Die misten echt wat! Ze keek even naar Allen en zag dat tenminste hij haar idee met haar deelde, dat alcohol gewoon leuk en goed en fijn was. Of tenminste, dat interpreteerde zij uit zijn houding. Alcohol was alleen maar goed voor je! Qua lichaamswarmte. Toch voelde ze nog een rilling over haar rug lopen. Dat kon maar één ding betekenen: te weinig alcohol in haar bloedbaan. Wren keek even naar Allen, informeerde of hij nog leefde. Het maakte haar aan het lachen toen hij overenthousiast probeerde zijn spierballen te showen. Probeerde, ja, want ze zag nog niet zóveel, hoor! Het meisje lachte, nestelde zich nog wat dieper in haar deken en het hoekje van de bank. Ze wilde hier voorlopig niet meer weg.

De alcohol maakte haar soezerig, zeker in combinatie met het vuur. Ze was abnormaal.. rustig. Normaal commandeerde ze de paar Astrals in haar buurt rond en moesten ze haar zowat dragen - ook al deden ze dat bijna nooit, such a shame - en gilde ze naar alles en iedereen. Nu, echter, was ze vrij stil en trok ze haar mond ook niet zover open dat heel het dorp wist wat Miss Máraz te zeggen had. De minidictator in haar was voor vanavond echter meer dan tevreden met een flinke lading warmte, drank en goed gezelschap. Ze had voor één keer het idee dat iemand rondblaffen de avond géén goed zou doen en daarom deed ze het ook niet. Het voelde vreemd, maar misschien dat ze eraan kon wennen.
Allen stelde haar in ieder geval niet teleur als ze hem onder 'goed gezelschap' wilde noemen. Hij besloot de drank te gaan halen - mooi, want haar rustige staat betekende niet dat ze bereid was veel te doen - en stond op als een superheld. 'Wooo,' juigde Wren hem toe, terwijl ze hem nakeek. 'Verras me maar!' Waar hij mee terug zou komen, geen idee; het kon maar beter lekker sterk zijn.

Wren voelde zich echter wel weer vertrouwd ongeduldig worden toen Allen drie seconden langer wegbleef dan ze soort van ingecalculeerd had. Toen hij terugkwam keek ze hem in eerste instantie een beetje chagrijnig aan - vrouwen zijn vaak onvoorspelbaar chagrijnig, dus dat kon ze prima maken toch - en wilde wat zeggen over zijn langzame terugkeer. Maar toen ze zag wat hij allemaal mee had genomen sloeg haar uitdrukking gelijk om: van een chagrijnig gezichtje naar een enthousiaste lach, waarvoor ze zelfs haar armen uit de deken werkte om ze blij omhoog te gooien. 'Yaaaaay,' zei Wren, terwijl ze haar handen uitstrekte naar de beker verrijkte chocomel. De alcohol maakte haar altijd expressiever. In dit geval dus blijer en liever en vrolijker, maar ze sloeg ook sneller om naar agressie. Ze had de chocomel vast en zei verder niets meer, zat er gewoon tevreden bij. Een bedankt kon er niet vanaf, hij zou die 'yay' maar als bedankje moeten zien. Was dat nog niet aardig genoeg? Na deze drankjes zou ze wel flink aangeschoten zijn. Wren was klein en ondanks haar opgebouwde resistentie tegen alcohol, sloeg het hard in als ze eenmaal over die drempel ging. En na die shotjes en de rest zou dat er wel een eind aan zitten te komen.

Het boeide haar echter niet en ze begon gewoon van de chocomel te drinken. 'Jij bent goed,' zei ze, keek naar Allen, toen ze de combinatie ontdekte. 'Ik laat mijn barzaken voortaan wel aan jou over,' vond ze. Mooi, zij had een nieuwe ober gefixt. Life mission complete.
Nu ze weer voorzien was van drank, begon ze gelijk vreemd te praten. Niet in dubbele tongen, maar over samenwerking. Niet dat ze het niet kon, maar ze deed het gewoon niet. Wren plande haar pranks en nare acties niet; ze deed gewoon waar haar hoofd naar stond, waar ze zich voor in voelde. Het was onmogelijk om met haar een goede actie te plannen, aangezien ze altijd last minute nog leukere of betere ideeën dacht te hebben - of ineens geen zin meer had in de actie en gewoon wegging. Ze was onvoorspelbaar en geen betrouwbare partner, maar misschien kon ze daar wat aan doen. De pranks van Allen en Charlie waren nu eenmaal bewonderenswaardig; daar moest ze haar voordeel mee doen.
Hij dacht hetzelfde? Good, good! Daar kon ze wat mee. Op Wrens gezicht verscheen een blije lach, die aangaf dat ze het echt meende. Ze kon haar chagrijnige kop lastig behouden in een situatie waarin ze en vrolijk en dronken was. 'We gaan VANAVOND beginnen!' concludeerde ze, keek alsof ze net een openbaring gehad had. Dat was het. Niet zo snel mogelijk. Gewoon meteen. Allen had echter wel een punt. 'Hmm.. ja..' zei Wren, duidelijk teleurgesteld dat ze moest wachten. Gelijk verdween de glimlach en zakte haar hoofd weer wat naar beneden. Nou.. Ze wilde niet wachten! Oh ja, van drank werd ze ook altijd ontzettend kinderachtig. Erger dan normaal. Dit was daar een prima voorbeeld van. 'Maar ik wil vandaag nog aan de slag,' zei ze, haar stem nog net niet verschrikkelijk irritant. 'En ja! Het schoolhoofd heeft me nodig!' zei ze, keek zowaar geschokt. Die ouwe was de laatste tijd niet zo vaak meer op haar pad gekomen en toen ze weg was, had ze ook geen tijd aan haar kunnen besteden. 'We moeten onze verwaarlozing rechtzetten,' vond ze, keek Allen aan. Ze meende het nog ook. Ach, wat ben je toch een sukkeltje, Wren.

Ze hoopte wel dat de samenwerking goed zou verlopen, want Allen moest natuurlijk wel inzien hoe geniaal zij was met haar pranks. Misschien moest ze geen Astrals proberen te verdrinken in toiletpotten. Hij leek niet de persoon die dat grappig vond. Wren fronste een beetje en nam nog maar een slok van de chocomel - na er fanatiek op geblazen te hebben - om wat creatiever te worden. 'Oh, ik weet het! We kunnen een onschuldig kind ontvoeren en vastzetten in haar kantoor! Of in kantoren van meer leraren! Dan hebben we de bruggertjes hun plek gewezen en wat leraren de stuipen op het lijf gejaagd,' zei Wren, hopend dat dit iets minder wreed was dan waar ze om bekend stond. Hopend dat dit wel een idee kon zijn. Ze kon er maar beter meteen mee gaan gooien, als ze toch vandaag aan de slag gingen. Ze nam nog een slok van haar chocomel en keek Allen afwachtend aan. Nou? Nou? NOU? Wat vind je ervan? Met haar blik wilde ze hem tot een antwoord dwingen, ongeduldig als ze was. Ze wilde Astrals pranken! Samen met Allen! Nu! Kom op, tijd, ideeën, ga door! Ze was van haar veel te rustige houding naar een actieve gegaan, zat nu rechtop in de bank en had de handdoek wat losser om zich heengehangen, zodat ze snel in actie kon komen. Zelfs als ze niet meteen vertrokken, was ze er helemaal klaar voor en had ze er zin in! Wrens blik viel nu op de tequilla, waarna ze haar chocomel tijdelijk wegzette en twee shotglaasjes pakte. Ze gaf een ervan aan Allen. 'Moet tegelijk!' Daarna pakte ze het bijgeleverde zout en citroenschijfje. 'Wat was het nou? Eerst shotje, dan citroen en zout, toch?' Ze stak haar glaasje uit naar Allen, zodat ze konden proosten. 'Op vele mooie ideeën,' wenste ze, terwijl ze het drankje daarna achterover sloeg. Want ja, ze voelde aan haar water dat dit een goede avond ging worden.

Hij was een sterke onafhankelijke jongen en hij had écht geen chick nodig die constant drank voor hem haalde. Nee kom op zeg, dat kon hij gewoon zelf, nog beter ook. Want waar Wren voor de cliche gluhwein was gegaan, onwijs lekker natuurlijk, maar wel voor de hand liggend sinds het op het reclamebord buiten stond. Ach, wat had hij ook verwacht van een sukkel als zij, die zonder te kijken de jongenskleedkamer in waltste. Dat was niet expres gegaan toch? Iehwl, dat zou pas vies en stalkerig zijn. Nee, voor nu ging hij er maar vanuit dat Wren te klein was om het bordje met het overduidelijk mannelijke geslachtsteken te zien. Of te dom om het te herkennen, terwijl het ezelsbruggetje toch behoorlijk simpel was, de ene was een spiegel, de ander was eh 'opgewonden' als een man. Klein of dom dus. Of allebei.

Maar in ieder geval was ze wél gezellig en dat telde uiteindelijk. Intelligentie was overrated enzo. Chocolademelk met extra pit en alcohol daarentegen was exact perfect. 'I know, right. Een oud familierecept.' Niet echt, maar wel iets wat hij van zijn oudere broers opgepikt had een paar jaar terug. Toen mocht hij niet meer dan een slokje proeven, maar vandaag de dag hield niemand hem tegen. 'Geduld, jonge regenworm, geduld.' Zoals al duidelijk was werd Wren een tikkende tijdbom van drank, Allen werd er gewoon nog een stukje vager en impulsiever van, hij zei sneller rare dingen die in hem opkwamen en tja, dansen gebeurde soms ook zomaar, per ongeluk. 'We zullen like vanavond of morgenochtend ons meesterplan in actie zetten,' beloofde hij, niet dat er al een plan was. 'In de nacht is er niemand op de gang, wat ons vrij spel geeft - tenzij een van de docentjes besluit aan de schijterij te gaan en ons op weg naar de wc betrapt.' Dat waren nou echt dingen waar je rekening mee moest houden.

Wren had een plan en ze leek wel een soort kermis mevrouwtje, zoals ze zijn gedachten las. Dit was perfect. Twee vliegen in één klap. Chaos + iets wat de docenten onwijs kwaad zou maken. 'JA! Als een soort vervroegde kerstcadeautjes, we omwikkelen ze met linten, lekker een strik op hun hoofd en dan mogen ze afwachten tot de docent ze open maakt. Of met een appeltje in hun mond, dan kunnen ze ook niet schreeuwen, de arme brave basisschoolbiggetjes.' Hij nam het glaasje aan, grijnsde en schudde zijn hoofd. 'Nee, idioot, zout, shotje, lime.' Niet dat het heel veel uitmaakte. Allen ging als een malle door de drie stappen heen, al vertrok zijn lach wel wat toen hij vol overtuiging in de citroen beet. 'Oeii zuur,' sprak de captain obvious. 'Man, ik heb er zin in. We dumpen er zo veel mogelijk in allerlei lokalen en als grand prix eentje misschien eentje bij de heilige hoofdmeester baas? Ken jij nog bruggers die we makkelijk mee kunnen nemen? Beetje kleine gevallen?' Dit waren nog eens goeie besprekingen.

Wren keek verheugd naar de drank die haar voorgeschoteld werd. Zij was klaar om helemaal kapot te gaan vanavond! Het was alweer een tijdje geleden dat ze dit met leuke Astrals gedaan had, dus ze had er eigenlijk wel zin in. Allen deed al lekker enthousiast mee, dus dat was prima! Ze nam een slok van haar chocomel en zette die weg, om aan het shotje te beginnen. Voordat ze het vastpakte echter, werd ze blij verrast. Allen beloofde haar dat ze vanavond hun meesterlijke plan in werking gingen zetten. Wren keek langzaam om naar hem, met grote ogen en haar mond in een soort van o-vorm. 'E-echt?' Ze klapte blij in haar handen, gooide haar armen boven haar hoofd. 'Ja! Vanavond! Ik wil niet wachten!' Het meisje werd explosief door alcohol, vooral met ongeremde, emotionele uitingen. Die snel omsloegen. Het volgende moment had ze Allen al bij zijn shirt gegrepen en trok ze hem naar haar toe, omlaag dus. 'En je houdt je woord, toch?' Het kwam er niet al te dreigend uit, eerder semi-wanhopig en semi-gevaarlijk.

Ze liet hem snel weer los en haar uitdrukking werd weer blij toen ze naar de alcohol greep en zich de volgorde van goed tequilla drinken niet meer kon herinneren. Gelukkig wist haar held Allen het nog wel. Wren keek naar hem, hoe hij het deed. Ohja! Ze kon het niet laten nog wat langer te kijken naar de jongen, die zelf ook niet helemaal helder meer was. Waarom was ze zomaar met hem naar het dorp gegaan? Het was leuk, zeker, maar.. TEQUILLA! Zout, shotje, lime. Wrens gezicht vertrok bij het laatste deel, maar het was haar gelukt. Met een WOOOOO zette ze het glaasje weer weg en rekte ze zich uit. 'Het gaat ons lukken!' zei ze. Allen ontving haar plan godzijdank zeer enthousiast. Tijd om indruk te maken!
Ze grinnikte en knikte toen hij begon over appels en linten. 'Ja, die leraren zullen het een leuk cadeau vinden! Eindelijk een leerling die op tijd is,' beredeneerde Wren. 'Dit gaan we doen!' Ze was nu gelukkig weer helemaal happy, maar een klein ding kon haar zo bloedlink maken. Als ze een leraar op de gang tegen zouden komen, was die nog niet jarig. Tenminste, niet in Wrens verbeelding. 'Ja, gewoon één bij de hoofdmeester en een paar vage leraren. Like, er zijn genoeg lessen. Niet bij een enge zoals survival, hoor, die denkt dan alleen maar dat die leerling wil survivalen. Dat is niet grappig!' Wren grijnsde enigszins gemeen. Ze was al zo vaak in dat kantoor geweest, ze kon zeker weten nog wel plekken aanwijzen waaruit het schoolhoofd de glitter nog niet had kunnen verwijderen. Ze was een heel goede valentijnsbrenger geweest.

'Okay, okay, okay we hebben een plan,' zei Wren, die rechter ging zitten en sneller begon te praten. 'Dus Astrals kiddienappen en als cadeau achterlaten.' Kende ze nog Astrals? Niet teveel jonge.. die waren er niet zoveel, tenminste, niet bij de Astrals die ze kende. Wren fronste. 'Maar al die bruggertjes zijn eigenlijk niet zoveel lol.. Als ik ze onderuit trap gaan ze alleen maar huilen en er is geen lol aan,' voegde ze er wat zachter aan toe. Klonk dat erg dan? Tja, dat was Wrens humor. 'Ik weet nog wel wat.' Wren keek Allen ineens aan alsof ze het licht had gezien. 'Met de Erdreis was er een of ander joch dat niet heel groot was en hartstikke vervelend! Hij is like, duister en licht, maar dat moet geen probleem zijn. Met zo'n rotkop kan hij niet anders dan op de Dark etage zitten. Kijkt altijd chagrijnig.' Ze draaide met haar ogen, dacht na over zijn name. 'Ike. Ike Hihiriri ofzo.' Ze haalde haar schouders op, wist het niet meer. Oh, wraak zou heerlijk zijn.

'En voor de rest lopen we vast nog wel een paar stomme kinderen tegen het lijf. Ik ken er genoeg!' Dat was dan weer wel een 'voordeel' als je bijna geen vrienden had. Je had genoeg Astrals om wraak op te nemen. 'En dan die kinderen in lokalen opsluiten. Is dat echt genoeg voor een record?' Moesten ze niet meer doen? Wren pakte haar drank weer, nam nog een paar slokjes. Het bracht haar altijd fantastische ideeën. Het meisje zakte weer wat onderuit in de bank, hing half scheef. Haar blik gleed naar de klok; zag hoe snel de tijd ging. 'Allen!' Ze gilde het bijna, sjorde aan zijn mouw. 'We moeten niet te laat beginnen want de tijd en en!' Het zou nu wel duidelijk zijn, toch? Ze had geen zin om nog meer woorden te fabriceren. Moeite en tijd, geen zin. Bah. Toch kon het haar vrolijke humeur niet drukken: ze had zoveel zin in deze avond! Eindelijk een keer all-out pranken. Het kon haar in deze benevelde staat toch niet boeien of haar papa het wist of niet. Ze zou hem een keer onderuit halen, jonguh. Wren kon de wereld aan! En haar beker was leeg. Ontevreden staarde ze naar de bodem en keek toen naar een persoon die net nieuw gehaald had. Oh. 'Kan je me helpen?' vroeg ze, keek de ander met grote ogen aan. 'Ik- eh, tja..' Het kwam er heel hakkelend, heel onhandig uit. Heel triest en zielig eigenlijk. Was dit Wren als ze dronken was, zo weerloos? De ander leek haar zielig te vinden en kwam snel naar haar toe, zette het drankje niet eens weg. 'Wat is er?' Wren keek zo mogelijk nog zieliger naar de persoon tegenover haar, probeerde die dichterbij te lokken. Nog een klein beetje.. 'Ah, bedankt. Ik heb kleine armen, ziet u,' zei het meisje, terwijl ze het drankje uit de handen van de persoon griste. 'Veel beter, bedankt!' Zonder verder wat te zeggen nam ze een flinke slok en draaide ze zich terug naar Allen. 'Dus, wat vind jij?'

Wren kwam heel heel dichtbij, om van hem een belofte af te dwingen, de toezegging dat hij zijn woord niet zou breken. ‘Natuurlijk niet. Kom op, ik heb plechtig beloofd dat ik keer op keer mijn waardering voor geweldige docenten in woord én daad zou uiten en daar hou ik me toch ook al jaren aan?’ ze waren haast een geheime sekte, al de Schoolhoofd-haters, met een motto en een gezamenlijk geloof.  Hoe ze het precies deden was voor veel Astrals onbekend, maar docenten verzamelde op het oog slechts twee soorten leerlingen om hen heen; Astrals die hen als slijmerige voetvegen adoreerden en de rebellen die hen het leven zuur maakten. Dat hield elkaar mooi in balans toch? Gelukkig hadden Wren en Allen een plan waarmee ze de goddelijke Docenten groots met levende cadeaus konden eren en tegelijk wat slijmballen konden inpakken – letterlijk, met ducttape.

Nu zaten ze samen te zweren, o zo geheime plannetjes te maken. Alleen waren ze in het geheimhouden niet zo goed, met hun luide stemmen en overenthousiaste kreten. Elke docent kon hun plan zo horen, je hoefde niet eens je best te doen hen af te luisteren. Ja, ze hadden vast een probleem, als er een docent zo gek was zich in het hol van de leeuw, het territorium des losbandige opstandige leerlingen, te wagen. Gelukkig leek het erop dat de kust veilig was en kon het overleg ongestoord doorgaan. ‘Ja, dus eh, het schoolhoofd en.. Wat dacht je van Kliko? Dingetje, wat is z’n echte naam ook alweer, Calico, watermagie. Dan zetten we gewoon z’n hele lokaal onder water, we maken een ontspannen bubbelbad van een vuilnisbak..’ De mogelijkheden waren werkelijk waar eindeloos, als je eenmaal je duivelse, springlevende fantasie vrij spel had gegeven. Kliko had een bijnaam van Allen gekregen, nog voor hij hem in een les ontmoet had. Wat een eer! En nu ook nog eens een gratis dagje Spa en wellnes door zijn lokaal te vullen met zeepsop, het was vroeg kerstmis dit jaar.

‘Ike Hihiriri, check. Met zo’n naam vraag je er ook wel om om het slachtoffer van grappen te worden.’ Simpele conclusie. Als Wren hem niet mocht was het vast een hielenlikker of een of ander dom chagrijn, niets mis mee dus om die eens lekker op te vrolijken. Wren raakte half in de paniek, wat Allen nogal verraste. Zelf was hij niet zo van het haasten, iets wat hem wel vaker in de problemen had gebracht als hij te lang bezig was een prank voor te bereiden, maar het scheelde vooraf wel een hoop stress. ‘Jezus, take a chill pill, Wren,’ verzuchtte hij, haar onopvallend toelachend, niet uitlachend, nee toelachend. Want ze deed helemaal niet raar hoor en er was geen enkele reden voor haar om haar dronken energie woedend op hem te uiten. Please don’t kill me.

Wren toverde een drankje tevoorschijn, degene die ze bestolen had was te verbouwereerd en/of te laf om iets terug te zeggen, dus dat scheelde heel wat gedoe. ‘Hmm, laten we een boodschappenlijstje maken anders, dan kunnen we daarna gaan. Een goed begin is het halve werk, zo zegt de geschiedenis!’ Hij trok een stapeltje bierviltjes naar zich toe, haalde een stompje potlood uit zijn zak en begon te schrijven, hardop voorlezend wat hij neerkrabbelde. ‘Eén: Afwasmiddel. Twee: Glitters, confetti, duh. Drie: Een jurk voor die Hahirari.. Een mooie bruidsjurk misschien?’ Vanaf hier had hij geen zin meer om dingen te nummeren. ‘Dan moeten we ook een bruidstaart hebben, uiteraard. Enneh, tuinslang, heel veel ducttape, touwen, oh, een badeend! Verder alle lelijke dingen die we tegenkomen en nog meer glitterlijm om de home- makeover weer bij te werken. Mis ik nog iets?’ vroeg hij uiteindelijk, bedachtzaam van zijn bierviltjes lijst naar Wren kijkend. Zodra dit lijstje klaar was zouden ze aan het werk kunnen, praktisch gezien. Tenzij Wren spontaan van vermoeidheid en laveloosheid om zou kukelen en in slaap zou vallen.


[The list is strong in this one]

Mooi zo, Allen hield zijn belofte. Zoals hij het uitsprak, klonk het alsof ze een cult waren die jaren geleden een zware belofte af hadden moeten leggen en daarna bloed hadden moeten drinken om het te bevestigen. Verbreken zou je met je leven bekopen. Of tenminste, zo kwam het allemaal over. Wren lette daar echter niet op en knikte serieus, terwijl ze Allen weer losliet. 'Dat is waar, goed geantwoord. Het is onze plicht dat te doen!' Het meisje liet zich tevreden weer terugzakken in de bank. Ze leegde ook haar shotje en bleef enthousiast mee schreeuwen met ieder idee dat opgeworpen werd. Dit kon toch alleen maar mooi worden? Het maakte haar niet eens uit als een leraar haar hoorde: ze zou diegene wel even vloeren, klaar ermee. Mondje dicht enzo. En waarschijnlijk zouden leraren wel zien dat deze twee helemaal dronken waren, hen niet al te serieus nemen. Zolang je hun hele lijst van vergrijpen niet kende, zag je dit te gekke plan toch niet gebeuren?

Daar zaten ze fout: het ging wel degelijk gebeuren en nog vannacht ook. Wren had het geduld er niet voor. Ze wilde die kleine hielenlikkers een lesje leren! Inpakken die handelen en ze zo snel mogelijk afleveren aan het gewenste adres. Dat was dan het Vuurlokaal of het kantoor, natuurlijk. Allen kwam met nog een leraar. Kliko. Ze kende hem helemaal niet, om eerlijk te zijn. Maar water en bubbelbadderen.. Wren knikte, eerst nadenkend, daarna enthousiast. 'Deal! We gaan een waterparadijs maken van zijn lokaal! Kan hij alleen maar leuk vinden, toch? Ik hoorde dat hij een piraat was enzo. Haaarrrrr,' deelde het meisje mee. Haar gedachten dwaalden direct af naar het waterlokaal en wat daar allemaal ging gebeuren. Ze kon nog wel meer dingen verzinnen, gekke dingen die het plan alleen maar leuker gingen maken.

En hoewel zij degene was die klaagde dat ze op de tijd moesten letten, was Allen bezig met de planning van het hele evenement terwijl zij haar aandacht er niet lang bij kon houden. Zodra de jongen weer tegen haar sprak, echter, was ze weer helemaal bij. Up and running! En haar optie voor Ike Hihaharara was helemaal geaccepteerd, good. Kon ze dat knulletje eindelijk laten weten dat er wel degelijk consequenties aan zaten als je haar probeerde te laten schrikken. Puh. Ze knikte toen Allen hem opschreef. 'Het zal hem goeddoen,' vond ze. Echt!
Take a chillpill? Wren fronste, keek Allen licht geïrriteerd aan. Haar moodswings waren het ergste aan het hele dronken zijn. Je kon er gewoon niet van uitgaan dat ze de hele avond leuk en vrolijk zou zijn. 'Rustig doen helpt niet met sneller het plan uitvoeren! Ik wil het uitwerken en dan aan de slag!' De avond was nog jong, maar Wren wist ook wel dat dit plan uren kon duren. Ze moesten spullen halen, Astrals ontvoeren, alles prachtig versieren en nog op tijd weg komen. 'Het kost tijd, accepteer dat, Allen,' verzuchtte ze, keek hem met een soort van medelijden aan. Gelukkig: dit keer was er geen explosie, alleen een uitleg. En nu konden ze weer gewoon verder. Geen doden gevallen.

Boodschappenlijstje! Wren keek plots weer blij, dronk het gestolen glas leeg en negeerde de verbouwereerde persoon uit wiens handen ze het getrokken had. Don't care. Daarna schoof ze naar Allen toe, in een poging zijn handschrift te lezen nu het op de bierviltjes gepropt werd. In haar hoofd vergeleek ze de opgeschreven 'ingrediënten' met het plan dat ze nu hadden, overwoog wat er nog meer nodig zou zijn. 'En leuke opvulling of decoratie van de bruidstaart,' vond Wren. 'Kikkers ofzo, je weet wel wat ik bedoel. Een shockfactor.' Het meisje plaatste kort haar vinger tegen haar kin, dacht goed na. Als ze nou zo haar best deed in de les. Met de rest van de dingen die Allen noemde was ze het wel eens; dat kon gewoon niet misgaan. 'Verder nog leuke kostuums voor die andere kindjes die we uit hun bed gaan slepen! Dat vinden we vanzelf wel, toch? Touwen zijn onmisbaar, dat moeten we echt niet vergeten. Misschien nog een tiara of kroontje?' Het meisje dacht nog even na. Ze gingen dus Astrals bij de Hoofdmeester dumpen en Astrals bij Calico. Water en vuur. 'Nepvisjes om in de 'zee' te laten zwemmen? Ik denk dat we er wel een eind zijn!' Ze rekte zich uit en maakte zich klaar om op te staan, keek Allen verwachtingsvol aan. 'Dus, gaan we? Shoppen!' Shoppen was altijd wel leuk, vooral als het laat was - het was dan niet meer druk - en als ze het voor het goede doel deden. Wren wachtte semi-geduldig het antwoord af, hoopte op het go-go-go! teken. Ze kon echt niet lang stil blijven zitten, nu deze plannen in werking gezet zouden worden.

Wie had kunnen raden dat deze avond zo zou eindigen? Van een drassig voetbalveldje naar Wren dronken voeren en brainstormen voor hun geniale masterplan. Tja, Allen's avonden waren wel vaker volstrekt random, maar dit was toch wel uitzonderlijk. Wat alleen maar leuk was natuurlijk. Hij had een hekel aan voorspelbaar, want dat leidde onherroepelijk tot saaiheid, verveling. Een onverwachte gebeurtenis was vele malen beter. De enige uitzondering daarop was een onaangekondigde toets, maar dat lag meer aan het toets-aspect natuurlijk.
Ze zouden de nieuw gebrachte orde wel weer eens opschudden, de mallotige piraat aan z'n baard trekken en z'n houten poot doorzagen. Missie Kapitein Haak, hun codenamen Peter Pan en Wendy. Prachtig. De kleine zatte Wrendy deed o zo dramatisch over tijd. Tja, alles kostte tijd. Maar uiteindelijk ging het erom dat je ervan genoot en een gezellige voorbereiding van een grap was het halve werk, vond hij. Dus daar kon je best even de tijd voor nemen, om de meest geniale foefjes te bedenken. En om te zorgen dat je geen domme dingen deed, waardoor je betrapt zou worden op een verkeerd moment. Op zich was het gesnapt worden hem niet onbekend, en echt erg was het ook niet, maar als je pech had was er een overdreven gemotiveerde docent die je hele plan in het water gooide, of een oude hark die dacht dat hij wel eens wat discipline in de stoute leerling zou slaan. Wat niet werkte... Maar wel zeer deed. Gestoorde Astrals ook altijd.
Kikkers? Die zouden toch gewoon uit de taart springen? Dat zou wel vet zijn, maar jammer als het te vroeg gebeurde en het verrassingseffect verpestte. "Nou, dan mag jij die vangen hoor.. Ik regel wel een tube scheerschuim voor heerlijke toefjes room." Ze konden het beste een doos gebruiken voor die vieze neptaart, want als een echt baksel dat gruwelijke lot moest ondergaan zou Allen sterk in de verleiding komen om eerst een hapje of twee of drie te nemen. Zonde was dat. "Ik stel voor; we halen een taart, eten de taart, gebruiken de doos als decoy nep taart en daar kunnen dan ook jouw kwakers in." Ze zouden zo'n 2 a 3 kindertjes mee kunnen slepen waarschijnlijk. 2 naast de bruidstaart, 1 in z'n zwembroek het watermagie lokaal in? Helemaal top. "Ja joh, prima. Ik ben er klaar voor." Hij had een budget van een paar tientjes in z'n portemonnee zitten en anders kon Wren misschien vermelden dat het op naam van een docente gezet kon worden? Dan konden ze later een keertje terug gaan om geld achter te laten. Goedgelovige winkelbediendes lieten zich vaak snel overdonderen door een zelfverzekerd verhaal. "Op naar de fopshop!" Kondigde hij aan met een wijzende vinger. Hij sprong overeind, concludeerde dat hij zijn sokken en schoenen weer aan moest doen en plofte weer neer. Zo trok hij de bijna droge kleding weer aan, strikte zijn veters en nam een herkansing. "En nu echt!" Kordaat marcheerde hij de club uit en sloeg rechtsaf. Nu maar hopen dat Willie de fopwinkel vanavond niet al te vroeg sloot, want ze hadden echt hun glitter-touwen en tiara's nodig. En snel een beetje!

Dit was echt geweldig. Wren had dit niet aan zien komen, maar hoe kon je het leven ook voorspellen? Het was uiteindelijk dus toch niet erg dat ze de jongenskleedkamer (gemengde kleedkamer, duh) binnengelopen was: het had een leuk gevolg tot nu toen. Wren verbaasde zich er ook enigszins over hoe leuk ze het vond, hoe soepel alles tot nu toe liep. Nu was dit nog maar de voorbereidende fase, maar Wren had vaak genoeg meegemaakt dat het niet zo lekker ging. Ze was iemand die haar mening graag doorgedrukt zag en die daar ook haar uiterste best voor deed. Het feit dat ze hier met Allen zat te lachen terwijl ze alles planden, zei voor haar al genoeg. Zij had haar partner in crime gevonden.
Normaliter had ze nu al iemands haren uitgetrokken. Het was deels de reden dat Wren een einzelgänger was. Ze opereerde wanneer zij dat wilde, eerder in willekeurige vlagen van verstandsverbijstering dan met een vooraf opgezet plan. Haar hele mood op een bepaald moment bepaalde wat er zou gebeuren. Nu had ze echter moderator Allen erbij, die haar respons enigszins kon sturen.

Hmm, hij had wel gelijk over kikkers. Als Allen het al niet wilde doen, zou zij het helemaal niet doen. Ze kidnapte wel een puppy dan, dat was gemakkelijker. Het idee van de taart sprak haar dan weer wel aan: omnomnom! 'Ja, is er nog een winkel met taart open? Ik heb wel trek,' verkondigde het meisje. Ze stond al klaar om te gaan, terwijl Allen nog wat laatste dingen zei. 'Nou, kunnen we gaan? We hebben een lijstje!' Het meisje keek de ander verwachtingsvol aan, weerstond de neiging op en neer te stuiteren. Gaan we nou? Gaan we nou? Ze kon het echt niet meer aan, als hij haar langer liet wachten rende ze zelf wel weg! Zonder boodschappenlijstje, maar zo slecht was haar geheugen nou ook weer niet, toch? 'Het plan is perfect, dus we kunnen aan de slag!' Ze was zo blij toen Allen besloot dat ze gelijk had - wanneer niet, maar goed - en aankondigde dat ze naar de fopshop zouden gaan. Aww yeah.

Wren volgende razendsnel Allens voorbeeld, was bijna met de burritodeken en al naar buiten gerend. Die liet ze echter achter en ze trok haar eigen kleding weer aan. Voordeel aan klein zijn: er viel minder op te drogen aan je kleding. Haar haren waren nog niet helemaal droog, maar daar kon ze wel mee leven. Allen was net iets eerder en marcheerde al weg toen Wren haar jas nog aan het aantrekken was. Dronken ging alles toch net wat lastiger, maar ze zou er wel komen. Zodra ze haar jas aanhad, schoot het meisje achter de jongen aan, de straat op. Rende hem bijna voorbij. Gelukkig wist ze wel waar de winkel was, niet meer dan twee straten verderop. Amabele was niet zo enorm.
Ah, daar was het uithangbord. Gelukkig bleef zelfs deze winkel met koopavond een uurtje langer open. Toch zag ze al dat de eigenaar de spullen die buiten stonden al naar binnen aan het halen was. 'Waaaaacht,' riep ze, terwijl ze half glijdend voor de deur tot stilstand kwam. 'Er zijn nog klanten!' Wren zwaaide naar de eigenaar en probeerde toen Allens arm te grijpen, zodat ze hem mee de winkel in kon trekken. 'We mogen er vast nog wel in,' vertelde ze hem, het enigszins fronsende gezicht van de eigenaar interpreterend als blij met zijn inkomsten. 'Go go go!'

Het meisje was van lekker soezend veranderd in een explosie aan energie die niet wilde stoppen tot het plan gelukt was. Kom op, hoe vaak kreeg je nou de kans voor zoiets als dit? Als je het idee in je hoofd had, moest het eruit komen ook. Wren wreef in haar handen en griste een mandje van de stapel. Snel scande ze de eerste objecten die ze kon zien, tot haar blik ergens op bleef hangen. Bingo. Met een brede lach en glimmende ogen draaide ze zich om naar Allen, wees op een zak marshmellows. 'Die staan nog niet op het lijstje,' zei ze. Zij, als organisatoren, verdienden toch ook wel wat te snoepen? Ze bleef naar de zak wijzen, keek wat smekend. Alsof ze toestemming moest hebben om de marshmellows te kopen.
Zodra die beslissing gemaakt was, oriënteerde Wren zich op de volgende objecten. 'In dat gangpad is roze en fluff, dus ik denk dat we daar moeten zijn,' concludeerde ze een stuk nuchterder dan net. Zodra ze eenmaal bezig waren, kon ze zich wel weer wat serieuzer houden. Totdat ze weer naar de school gingen en daar hun plan uit moesten voeren: waarschijnlijk was ze dan weer niet te houden. Nu moest ze echter ervoor zorgen dat ze niet de winkel uitgeschopt werd, wat wel ging gebeuren als ze zo bleef gillen als over de marshmellows. Dus, schakelaartje om en hop, daar heb je een pro-shopper die alweer een keuze gaat maken uit drie soorten tiara's. Wren liep naar de tiara's toe, aan het begin van haar gekozen gangpad. 'Ik stem voor deze,' zei ze, een ontzettend lelijk exemplaar omhoog houdend. Het had roze fluff eroverheen, drie uitsteeksels aan de bovenkant met een plastic wannabe diamant en het was zilverkleurig, wat het ontzettend glimmend maakte. Ja. Dit zou toch wel een goede eerste aankoop zijn?

OOC: Let the party start~

Wat maakt ons sterk, teaaamwerk. Daarvan was Allen ten volste overtuigd. Niet alleen omdat je samen veel meer bereikte, ook omdat het gewoon 10 keer zo gezellig was. Dan had je iemand om mee te lachen of mee te huilen, afhankelijk van het resultaat van je streken. Als je dan flink op je donder kreeg was je in ieder geval niet alleen, wat nablijven en strafregels schrijven al een stuk dragelijker maakte - hij sprak hier uit ervaring. Allen had vaak genoeg problemen gekregen, maar als je dan samen standvastig stond en elkaar niet in de steek liet of verlulde liep het allemaal wel goed af. Behalve dan die ene keer dat Charlie en hij een bijzonder nare docent hadden ontdekt en hem tegen het harnas hadden gejaagd. Ja, die straf was niet mis geweest, daaraan had hij zijn broer liever helpen ontsnappen. Maar uiteraard was de tweeling als 1 individu behandeld, zoals haast altijd gebeurde, en door die zieke psycho naar zijn kelder meegesleept.. Je kon wel raden hoe dat afliep en anders wil je het ook niet weten, dat zou enkel je onschuldige brein bevuilen. Tja, ze hadden er wel de bijnaam duivelstweeling aan over gehouden, wat dan weer een achievment unlocked momentje was.

Terugkijken op geslaagde grappen deed hij graag, je kon er vaak nog inspiratie voor nieuwe ideeën uit halen ook. Maar nu hadden ze al een idee, een idee waarvoor ze een heleboel spullen nodig hadden. Sowieso twee taarten om hun energie levels op pijl te houden. Wren was al haast even enthousiast als hijzelf, waardoor ze er voor een moment niet uitzag als een irritante kleine troll-smurf. Blij zijn deed haar goed, zou ze vaker moeten doen. 'Het plan is perfect, dus we kunnen aan de slag!' Dronken Allen was een praatgrage hyperactieve impulsieveling, die nog wel eens op flirtpad wilde gaan, zelfs met een dwerg als Wrennekind, dus de woorden schoten zomaar uit z'n mond. "Natuurlijk! Wij zijn perfect samen." Oeps. Zou ze zijn dronken pickupline hebben verstaan of zou zijn gemompel hem redden? "Als team Terror bedoel ik dan," voegde hij er uiterst zakelijk aan toe.

Dus ging Team Terror op weg, Wren trippelend zo vlug als haar benen haar dragen konden, Allen iets meer als een normaal menselijk wezen, al schatte hij zichzelf daar qua evenwicht misschien iets te hoog in toen hij bijna over een stoeprandje heen donderde. De jongen beschouwde zich als een expert op het gebied van ontzettend uitgebreidde chaos grappen, dus hij zou hier wel eens eventjes de leiding nemen. Als Wren nou niet zo snel zou lopen dan. Die had al geconcludeerd dat ze nog welkom waren in de shop en ging naar binnen. "Jaaa, tuurlijk, ik ben een vaste klant hier. Toch, Vincent?" Of wat zijn naam ook was. Vincents fopshop. Dat klonk overtuigend, want het rijmde. "Ik krijg korting, heb een VIP kaart, alles! Nouja, daar doen ze niet aan, maar als ze die zouden hebben had ik het eerste pasje."

Wren begon de tocht langs de schappen. "Eén mandje maar? Pff, zo krijgen we nooit alles mee." Als een pro nam Allen twee mandjes in zijn handen, dual wielding skills level 99. Marshmallows gelocaliseerd. Hij wist niet waarvoor ze nodig waren, als projectielen of om in monden van zielige slachtoffers te proppen zodat ze stil waren. Maar dat maakte geen ene reet uit. Het was pure suiker en hij wilde het hebben. Allen gooide twee zakken in zijn mandjes, allebei de kanten 1 voor de 'balans'.

Ducktape, een toverstaf met een lichtgevende ster op de bovenkant, confetti poppers, bussen haarverf (roze, oranje en goudkleurig). Hij kwam, hij zag en hij wierp de spullen in zijn mandjes, net zo vastberaden als Julius Caesar. Wren had een Tiara, net terwijl Allen bij de kleding stond. Hij trok een grote-maten prinsessenjurk tevoorschijn, felroze met glanzende stof en vele lagen doorzichtig materiaal. En een gratis roze uitlubberende legging! Daarin zweette je je vast kapot. Dus hadden ze ook nog flessen drank nodig om zich te hydrateren. "Maar Wren.. Matchen de edelstenen wel met de kleur van de jurk?!" vroeg hij dramatisch, het kledingstuk showend voor zijn slungelige lijf houdend.

OOC: Modeadvies plz.

Wren kon niet anders dan houden van dit plan. Het ging nu al perfect. Om eerlijk te zijn had ze niet verwacht dat haar samenwerking met Allen zo goed zou verlopen. Astrals konden vaak haar 'genie' niet waarderen en kregen dan problemen met haar, waardoor alles weer een beetje in het honderd liep. Maar voor die eerste paar minuten dat ze met Allen aan het plannen was, ging het beter dan gepland. Wow. Ze moest uitkijken, straks raakte ze nog onder de indruk van die gast. En nee, dat was obviously niet de bedoeling. Je moest liefde en werk altijd gescheiden houden en dit was overduidelijk werk. Je kreeg er voor betaald in pure lol.
'TEAM TERROR' beaamde Wren blij, verder niet nadenkend over de zin zónder toevoeging. Zij was niet de persoon die flirten helemaal snapte, behalve als het er zo dik oplag dat het gewoonweg niet te missen was. En dan nog. Meestal nam ze dit soort opmerkingen aan als sarcastische grappen, dus de enige jongens die dit ooit bij haar hadden durven proberen hadden een klap op de schouder en een hoop gelach als antwoord gekregen. Gelach, waarderend natuurlijk, maar zo vatten die jongens het nooit op.

Wren was onderweg naar de winkel al bijna drie keer op haar gezicht gegaan, maar had zich iedere keer aan iets vast weten te grijpen; ware het een lantaarnpaal, een onschuldige voorbijganger of Allen zelf. De laatste was echter zelf niet meer zo stabiel, wat bleek toen hij een gevecht met een stoeprandje bijna verloor. Ach, dat was een goed teken; de alcohol begon te werken. Allen raakte nu achterop en Wren was het eerste de fopshop binnen. Ze stak met een brede grijns haar beide duimen op naar de man, niet door hebben dat hij hen met zijn blik de deur weer uit probeerde te wensen. 'Nou, prima!' zei ze tegen Allen. Als hij al die zooi wilde, was het prima. Zolang ze hun supplies maar konden krijgen. Anders kon er misschien iets in haar knappen en dat wilde je niet, een emotionele Wren. Het enige voordeel aan alcohol bij deze kleine bom was wel dat ze op een gegeven moment er juist heel moe en schattig van werd. Maar dat kon nog wel even duren.

What, twee mandjes? Swoon. Dat was echt zo indrukwekkend. Wren keek Allen dan ook even met grote ogen aan. Ze was echter weer heel snel afgeleid toen er aan haar kinderlijke wens voor marshmallows voldaan werd; twee keer zelfs! Ze klapte enthousiast een keer in haar handen en stoof toen weer verder de winkel in, op zoek naar de stomste dingen die ze in het assortiment hadden.
Allen had al leuke dingen gepakt, maar Wren kon het niet laten er nog een zakje glitters en enkele slingers aan toe te voegen. Ook een lint met; 'KEEP OUT' trok haar aandacht. Maar dat verdween allemaal in de desinteresse toen ze de tiara zag. Het was lelijk, misselijkmakend roze.. het was perfect. Blij met haar vondst hield ze hem omhoog naar Allen, die prinsessenjurken keurde. 'Kijk zelf dan,' zei Wren, terwijl ze Allen richting een passpiegel duwde en daar de tiara op zijn hoofd plaatste. 'PERFECT,' oordeelde ze. De jurk was stom, de tiara was stom en de kleuren matchten. Wat kon je nog meer willen? 'Goed, goed, goed. Wat hebben we nog meer nodig?' Wren hobbelde terug naar de mandjes en zwaaide onderweg nog een keer liefjes naar de shopowner, die op dit moment alleen maar wilde dat ze snel alles vonden wat ze nodig hadden. 'Check, check, check, check..' mompelde de blauwharige, terwijl ze op hun aanwinsten neerkeek.

'OOOOHH,' riep Wren ineens uit, terwijl ze naar het hoekje van de winkel rende dat semi-nuttige producten verkocht. Ze begreep niet waarom een fopshop daar een poging toe deed, maar het was waarschijnlijk een goede kans op extra inkomsten van Astrals die te lui waren om naar de supermarkt te gaan. Hoopten ze. 'Afwasmiddel, duh,' zei Wren, terwijl ze weer terugliep en van een afstandje probeerde het flesje in de mand te gooien. Ja, wie legde zijn spullen nou neer? Softies. En dat was zij niet, puh.
'Nu nog taart en het heilige water?' Water, alcohol, het was heilig en dat moest maar duidelijk zijn. 'Want dan kunnen we verder,' concludeerde Wren. Ze keek Allen even aan voor een bevestiging. Het kostte haar moeite niet gelijk door te rennen, maar dat hoorde erbij als je een partner had. You're in it together. Maar niet langer dan een minuut, want verder ging haar geduld niet!

Shop 'till you drop, baby! Hopelijk zouden ze niet meteen betrapt worden vannacht, want dan kwam er van slapen al helemaal niets terecht. Maar ach, momenteel had hij toch nog energie voor twee en met wat suikerige goedheid kon hij dat nog wel even rekken. Het kroontje dat Wren met moeite op z'n hoofd wist te plaatsen - hij bukte zelfs nog even plagerig - klemde ietwat pijnlijk zijn harses af, maar het was wel een prachtig gezicht. Hij was ontzettend modieus.

Terwijl Wren ervan door ging liep Allen richting de kassa's. Niet om de man die daar stond te wachten uit zijn lijden te verlossen, nee, omdat daar de koopjes-bak te vinden was. Had Vincent nog nooit van de uitdrukking klant is keizer gehoord? Een beetje geduld was een schone zaak. Allen doorzocht de bakken met overblijfsels en vond een schmink palet, een engelenhalo van afschuwelijk gouden materiaal en een eng clownsmasker- toen was het feestgerei naar zijn zin wel compleet. De luide plof van de fles afwasmiddel trok zijn aandacht weg van de bakken vol prullen, Wren had niet eens haar doel gemist. ''Knap hoor, misschien moet je wel professioneel gaan basketballen in plaats van te studeren.'' Wel deed haar aankoop hem ergens aan denken. ''Bellenblaas? Ja, bellenblaas,'' besloot hij vastberaden. ''We zijn klaar hier!'' Hij bracht zijn mandjes naar de kassa en draaide die boven de lopende band simpelweg om, zodat alles eruit viel. Dat hij de Tiara nog ophad bedacht hij pas toen  hij de blik van de man zag. ''Ohja, die ook nog.'' Hij trok het plasticen kroontje van zijn hoofd af, wat best pijnlijk was aangezien het ding venijnige tandjes had, die koste wat het kost zijn haren mee wilden trekken. Allen gooide enkele muntjes en een briefje neer en keek dan Wren aan. ''Heb jij nog ergens geld?'' Ze hadden zo net niet voldoende, maar de man zuchtte vermoeid en schoof hun aankopen zonder verdere vragen in enkele tassen en duwde hen zo ongeveer de winkel uit, om meteen daarna het bordje om te draaien naar gesloten.

''Nu hoeven we alleen nog even langs de nachtwinkel voor die taart, oh en ik heb op m'n kamer trouwens nog die opplaksnorren enzo, dan kunnen we ons vermommen!'' Want niemand zou doorhebben wie ze waren als ze een hoedje en zonnebril opzetten en een harige rups onder hun neus plakten. Zo werkte dat in films, dus dat kwam helemaal goed.

Basketballen. Ja. Wren knikte langzaam, steeds iets overtuigder, terwijl ze dieper nadacht over de woorden van Allen. Ja. Waarom voetballen? Ze was veel beter geschikt voor basketbal. Ze kon echt wel boven al die lange Astrals uitgooien, echt geen problemo. 'Ja. Dat moet ik doen.' zei Wren. Ze keek een beetje afgedwaald in het niets terwijl ze zichzelf de titel al zou winnen. Een one woman basketball army. Echt wel. 100% gegarandeerd succes, what. 'Je hebt echt teveel goede ideeën vandaag, Allen,' zei het meisje. Ze had niet eens gehoord dat hij bellenblaas wilde halen, maar als ze dat had geweten was ze nog trotser op hem geweest. Where does this genius end?
Oh, ze gingen naar de kassa. Right. Right. Wren zat nog in haar droomwereldje en was vrij afgeleid geweest, tot ze ineens merkte dat Allen niet meer bij haar stond en al bij de man aan de kassa was. Ah, dat was wel sneu. Die zou hen echt gaan missen. Nou ja, dan moest ze zich daar maar bij voegen. Dus huppelde het meisje naar de kassa - wat niet erg soepel ging, maar ze kwam er in één stuk aan - en prikte even in de dingen op de kassaband.

Oh, ze hadden nog geld nodig. 'Ikke?' vroeg Wren, die wat twijfelachtig keek. Ineens lichtte haar gezicht echter op, toen ze zich bedacht dat ze een briefje van twintig in haar broekzak had zitten. Het was wel haar laatste, maar mama stuurde vast wel wat meer op als haar dochter erom vroeg. Daarbij had ze ergens op haar kamer nog wel geld liggen, maar haar tas lag nog in de gymzaal en die portemonnee had ze dus niet bij. Met een trots gezicht trok ze het natte vodje uit haar broekzak en legde het neer voor de man. Daarna pakte ze Allens geld weer op en gaf het terug. 'Dat is voor de rest, ik betaal hier wel.' Ze keek de man blij aan, wachtte tot hij het briefje schoorvoetend oppakte en probeerde te beslissen of hij het ging gebruiken. Wren vond het wat te lang duren en begon ondertussen al met de spullen inpakken. 'Even op de drooglijn en het is weer helemaal prima hoor,' verzuchtte ze. Nou, waar bleef haar wisselgeld?

Waarschijnlijk had de man geen zin in moeite met twee aangeschoten jongeren, want ze kreeg netjes een paar muntjes terug en konden vertrekken. 'Chiiiil, gratis plastic tasje!' zei Wren blij, terwijl ze er zwaaiend mee rondliep. 'Op naar de taart!' Ze keek even om, of Allen haar volgde, en begon toen harder te lopen. Ze wilde snel bij die taartenwinkel zijn! 'Het moet wel een mooie taart zijn, een soort van bruidstaart ofzo. Heel wit. En met slagroom. En en..' Ze viel even stil, probeerde zich een taart voor de geest te halen. Allen zorgde er echter voor dat ze die pogingen staakte toen hij over plaksnorren begon. Wren registreerde dat en keek hem toen heel serieus aan, knikte. 'Ja. Dat is gegarandeerd succes!' Zelf had ze niet zoveel van dat soort onzin op haar kamer liggen, maar voor vandaag zou het perfect zijn.

Daar was de winkel! Gelukkig stond deze niet net op het punt van sluiten, want het begon al laat te worden. En zonder taart hadden ze nog een dag moeten wachten, wat niet gekund had. Waar haalden ze het geld vandaan om nog een keer dronken te worden? 'Kom, kom, kom!' Wren bleef voor de ingang van de winkel staan, hupte wat op en neer tot Allen weer bij was. Dit kon alleen maar goed doen. Ze hadden echt superleuke inkopen gedaan en Wren kon zich niet voorstellen dat dit plan mis kon gaan. Dit was echt het beste idee in een lange, lange tijd. 'Je had wel gelijk,' verzuchtte ze. 'Wij zijn echt perfect samen. Of ik in ieder geval en ik steek jou aan,' concludeerde ze. Nou, wat voor taart ging het worden?

Wren liep door de winkel, met een frons op haar gezicht. Geen van de taarten leek goed genoeg! 'Nee, nee, nee, lelijk, stom, te cheap, te duur, vies, roze, bah..' Zo had ze op iedere taart wel wat aan te merken. Nadat ze langs de helft van het eerste schap was gelopen gaf ze het op en besloot Allen te zoeken. Misschien dat het bij hem beter ging. 'Alleeeen,' riep ze, zeurderig. Ze trok een soort van pruilend gezichtje en trok aan zijn mouw. 'Ik kan niets vinden. Je moet me helpen.' Dit klonk weer wat minder zielig, maar als een soort van eis. Vind iets goeds of anders gaat je hoofd eraf!

Wren deed alsof ze onder de indruk was van zijn idee. Of meende ze het echt? Ze was er gek en dronken genoeg voor. Hij en goede ideeën? Ja, altijd. "Wen er maar alvast aan, het zit in m'n bloed."

Het betalen ging soepeler dan verwacht van twee impulsieve mega shoppers, omdat Wren een geheim spaarpotje in haar zak bleek te verbergen. En dat terwijl ze haar tas was vergeten en hem alle drank had laten betalen! Foei foei. Wat was het sowieso met vrouwen en oneindige voorraden spullen, die precies op het juiste moment als een Deus ex Machina verschenen? Meestal werd het allemaal uit een diepe handtas opgedoken, maar feit was dat Astrals van het vrouwelijke geslacht kilo's spullen mee konden slepen. Ach, zolang het cash was zou hij niet klagen.

De vreugde spatte ervan af toen Wren ontdekte dat hun aankopen netjes ingepakt waren in witte tasjes. Allen kon niet anders dan erom lachen, blij dat zij er zo blij mee was. En dat die tasjes gewoon op de rekening stonden voor 5 cent per stuk vertelde hij haar maar niet, het bonnetje tot een propje boetserend om die succesvol in de nabije prullenbak te werpen. "Heyoo, misschien moeten we samen een basketbalteam vormen." Uit gewoonte stak Allen zijn hand op naar Wren, haar uitnodigend voor een highfive. Tik hem aan, ouwe.

Wren begon zo goed met aardig doen, maar moest duidelijk nog oefenen omdat er gelijk een ego-opmerking achteraan gevuurd werd. "Pff, jij zou me nog niet eens kunnen aansteken met de vogelgriep, je bent te klein om in de juiste richting te hoesten." Het macabere idee van een doodzieke Wren was wat minder leuk dan hij gehoopt had. "Nee, laat maar, vergeet wat ik zei."

Taarten-tijd. De ginger liep langs het gebak, maar bleef dikwijls dromerig staan kijken, zo lekker zag het er uit. Hij kreeg er spontaan trek van. Allen was weinig kieskeurig als het op eten aankwam, hij had wen grote maag en die moest gevuld worden, of dat nou met kwarteleitjes en kaviaar gebeurde of met tankstation sandwiches en kleffe twinkies maakte hem weinig uit. Vaak zelfs was het goedkope fabrieksvoedsel nog lekkerder ook, door alle suiker en zout die erin gegooid werd waarschijnlijk. Nu stond hij oog in oog met zijn diepste verlangens. Hij opende een spuitbus met slagroom en spoot voorzichtig wat op zijn vinger. Gewoon om te... Testen? Zo proefde hij ook nog een paar soesjes, allemaal net uit het zicht van de winkelier. Hmm, heerlijk. De jongen was net op zijn hurken tegenover een heerlijke chocoladebruine taart geknield toen Wren aan kwam huppelen.

Zij gaf aan niets te kunnen vinden, het was aan hem te kiezen. "Maar ik kan juist niet kiezen.." gaf hij aan. "Kijk deze, zo foeilelijk dat het bijna weer mooi wordt!" Het was een zogeheten lente-cake, overgoten met een dikke, smeuïge laag felgroen fondant, versierd met bloemetjes die eruit zagen alsof het kleiwerkjes van de peuterspeelzaal waren. "Of hier, drie lagen met verschillende smaken, we kunnen er zelfs een eigen bruidspoppetje bij uitkiezen. En die kersenvlaai, jummie.." Uiteindelijk besloot Allen de vlaai voor henzelf te nemen, de lentecake werd uitgebreid met een elkaar negerend stelletje erop door de twee model Astrals met hun rug naar elkaar toe te plaatsen. De fles rode wijn die ze erbij namen zou niet lang meegaan, voorspelde hij nu al. "Zo. En weer gratis plastic tasjes, hè Wren. Jouw geluk kan niet op," grapte Allen toen ze de winkel verlieten. Nu hoefden ze alleen nog enkele Astrals te regelen, die geheel vrijwillig vastgebonden in een lokaal zouden worden achtergelaten.

Deze avond kon nu al niet meer stuk en Wren twijfelde er sterk aan of de avond slechter zou worden. Ze had het ontzettend naar haar zin, zo over de straten schuimend met Allen, met gratis plastic tasjes stevig in haar handen geklemd. Ze hadden al heel wat van de zooi die ze nodig hadden, maar nu gingen ze nog naar de taartenwinkel voor het pièce de resistance. Het was geweldig. Wren had nu al een tijdje een brede lach op haar gezicht en er kwamen zelfs dingen uit haar mond die leken op aardige opmerkingen. Het was gewoon niet te geloven wat een goed humeur met deze kleine duivel deed. Enthousiast beantwoordde ze daarom Allens high five, even vergetend dat ze nog een tasje in haar hand had. 'Ja, awesome! Ik ben de power forward,' riep Wren, terwijl ze niet eens wist wat dat begrip precies inhield. Maar het was een basketbalbegrip en dat was al heel knap van haar.

Allen moest maar een scoorder woorden en zij zou iedereen - binnen de regels natuurlijk - opzij beuken. Klonk goed. Lengte moest je niet stoppen van een succesvolle carrière! Hé, wat was dat voor een opmerking over vogelgriep? Wren trok een wenkbrauw op en keek beledigd, tot Allen zei dat ze het kon vergeten. Okay dan. 'Poef, weg, waar had je het over?' antwoordde ze braaf, gaf een tikje tegen haar hoofd aan, alsof ze de opmerking weg kon toveren. Voor deze ene keer dan.
Kijk, daar was de taartenwinkel. Wren had het na een half schap al opgegeven iets te vinden en ging nu zieligjes naar Allen, hij kon haar vast wel helpen. En inderdaad, de jongen was in het hoekje met het goede, het échte, spul terechtgekomen. Wren plaatste haar handen op haar knieën en bukte wat, zodat ze nu op zijn ooghoogte kwam en mee kon kijken. 'Ja, ja die doen we,' zei Wren, Allen steunend in zijn beslissing. Tot haar grote vreugde mocht zij de twee Astrals in de taart duwen, zoals Allen gesuggereerd had met hun rug naar elkaar toe. Hoeveel lol ze eraan had was niet helemaal te begrijpen, maar leuk vond ze het zeker. Al snel waren ze de winkel weer uit en waren ze eigenlijk wel klaar. 'Wéér gratis tasjes? Wauw!!' antwoordde Wren enthousiast, terwijl ze een verwonderde blik op de tasjes wierp. Miraclenight man, hoe kon dit allemaal in één nacht gebeuren? Ze had nog nooit zoveel geluk achter elkaar gehad! Meestal slofte het geluk juist achter haar aan en merkte ze er nooit wat van. 'Nou,' concludeerde Wren, 'Dan zijn we klaar! Laten we naar jouw kamer gaan, Allen. We moesten ons maar eens vermommen.' Met een nu wat meer duivelse grijns keek ze Allen aan, aangevend dat zij helemaal klaar was voor een nacht met pranks. Hélemaal klaar.

[ C L O S E D ]