Zuchtend zette hij zich neer op een stoel bij de tafel in zijn kamer. Hij had er net een lange vakantie op zitten. Tenminste, relatief lang, want leraren hadden nooit lang vrij. Natuurlijk had hij de hele tijd op zee gezeten met zijn bemanning. Net als in die goede ouwe tijd. En daardoor had hij er nu echt geen zin meer in om les te gaan moeten geven en al die opdrachten na te moeten kijken. Maar goed, het was nodig om zijn bemanning te voeden en het schip te onderhouden. Ooit zou er een tijd komen dat er weer genoeg zeevaart was en van dat geplunder te kunnen leven was, zonder een echte baan te moeten hebben. De man woelde met z’n hand door het haar op zijn achterhoofd, dat zoals altijd natuurlijk door de war zat. Dat was zo’n beetje zijn model, want het boeide hem allemaal niet zo. Piraten doen niet moeilijk over haar. Het kleine gele vogeltje bovenop zijn hoofd leek er ook geen problemen mee te hebben dat het haar van de man warrig was. Dat was zo’n beetje zijn nestje geworden en de twee waren onafscheidelijk. De klok in de lerarenkamer gaf elf uur aan. Het duurde nog even voor zijn les zou beginnen en opdrachten om na te kijken had hij dus ook nog niet. Wat zou hij gaan doen om de tijd te doden?  Z’n blik viel op het zwaard dat in de hoek van de kamer stond. Een beetje beweging zou hem vast wel goed doen, wie weet haalde hem dat uit zijn ietwat neerslachtige stemming.

Met het zwaard in de schede aan zijn riem en Gilbird op zijn schouder stapte de piraat door de gang. Een kleine omweg langs het kantoor van het schoolhoofd, even zijn terugkomst rapporteren en informeren wat er was gebeurd in de tijd van zijn afwezigheid. Bovendien had hij haar al een tijd niet meer gesproken en de twee konden het wel prima vinden samen. En niet alleen omdat ze beiden het element water en negatieve energie beheersten en hadden. Het was rustig in de gangen: alle leerlingen zaten in de klaslokalen of waren buiten aan het genieten van het mooie weer. Het had veel geregend de afgelopen dagen, maar vandaag was de zon tevoorschijn gekomen en wierp een mooi licht op de gekleurde bladeren. Wie dus niet naar buiten ging, had het niet helemaal op een rijtje. Of was ontzettend druk. Aangekomen bij het kantoor van het schoolhoofd klopte hij op de deur. Hopelijk had zij het niet te druk om even een praatje te maken. Wie weet kon hij haar zelfs zover krijgen om mee te gaan naar buiten gaan, partijtje te sparren.

Zo. Was dat echt de stapel voor vandaag? Fealwen legde de pen waarmee ze net een zwierig krullende handtekening onder de laatste brief had gezegd weg. Natuurlijk waren er duizenden andere klusjes om te doen; ze moest nog vacatures open zetten; sollicitatiebrieven lezen; haar archiefkast mocht wel eens opgeruimd worden en oh ja, Bela wilde waarschijnlijk ook nog wel eten aan het einde van de dag. Niet te vergeten dat zijzelf ook nog wat moest gaan halen, anders had ze vandaag alleen maar twee sneetjes brood en talloze kopjes thee naar binnen gewerkt. Dat kon gewoon niet gezond zijn. Hoewel Fealwen vaak te druk bezig was met haar werk om hier echt veel aandacht aan te besteden, wist ze zo ondertussen goed genoeg dat je ook op eten moest letten. Niemand werd gelukkig van uithongering en uiteindelijk daalde de werkproductiviteit er alleen maar van. Met andere woorden, niets voor Fealwen.

De vrouw stond op, streek de kreukels uit haar broek en pakte de stapel afgewerkte papieren op, liep naar de kast. Dit waren nog een paar roosterwijzigingen en huisdier-aanvragen geweest, wat over het algemeen vrij weinig was. De meeste dingen waren rond deze tijd van het schooljaar wel afgehandeld, maar met leerlingen en huisdieren wist je het nooit. Ze haalden alles overal vandaan, soms leken ze niet eens te weten hoe gevaarlijk alles was. Maar goed, Fealwen hoopte maar dat ze snel een nieuwe leraar Flora en Fauna zouden krijgen, zodat ze daar wat advies aan kon vragen. Netjes begon ze de papieren op te ruimen, tot ze een klop op de deur hoorde.
'Binnen!' gaf Fealwen aan, blij dat deze ongeplande afspraak niet in een drukke periode kwam. Ze had het liefst dat er eerst een afspraak met haar gemaakt werd, maar omdat dat eerder uitzondering dan regel was, probeerde ze zichzelf aan te wennen zo vaak mogelijk tijd te maken voor dit soort bezoekjes. Vaak waren ze dringend genoeg om haar tijd waard te zijn. Wat was het nu?

Ze kreeg zowaar een lichte glimlach op haar gezicht toen ze zag wie er binnen kwam lopen. 'Calico, wat goed om je weer te zien,' zei ze. Fealwen was geen vrouw die makkelijk haar emoties liet zien, maar de warme houding die ze aannam zei (voor haar doen) al heel wat. Ze liet de papieren voor wat ze waren en stond op om Calico te begroeten. Hij had een tijdje vrij gehad; het was een regeling die ze zelf had moeten maken. Hij kon niet zomaar een weekje vrij nemen, vanwege zijn originele werkzaamheden. Aangezien hij een zeer goede waterbestuurder was, had ze hem graag als leraar. En dan kon ze best zorgen dat ze ook zijn belangen tegemoet kon komen. Minder vakantieperiodes, maar langere achter elkaar. Prima, toch?

'Ga vooral zitten, kan ik wat te drinken voor je inschenken?' Fealwen was blij hem weer terug te zien en ze had besloten dat ze nu eerst even bij wilde praten. Hij had vast wel wat dingen te melden, aangezien hij weer met een nieuw lesprogramma ging beginnen en dergelijke. 'Ik hoop dat alles voorspoedig is gegaan? En he is het met Gilbird?' Het zag er misschien niet uit alsof ze erg blij was de man terug te hebben, aangezien ze nog steeds haar stijve houding had; maar voor Feal was het al bijna een wonder dat ze een lach op dat anders zo lege gezicht van haar had. Calico kreeg het op de een of andere manier altijd voor elkaar; hij was een waardevolle vriend. 'En erg fijn dat je even langs komt,' vertelde ze hem. Ze ging weer zitten, tegenover hem, zodat ze fatsoenlijk met hem kon praten. Alle klusjes die nog gedaan moesten worden, konden wel eventjes hierop wachten.