━━ ANTHEM OF THE LONELY ━━

Schulden, geld, accountants, ziektekosten, dagelijkse kosten, de wolven en de schapen, de kapitalen en de stuivers ofwel de rijken en de armen. Niemand kon er wat aan doen in wat voor soort familie hij of zij geboren werd, aangezien je er nu eenmaal weinig zeggen over hebt als je in de baarmoeder zit. Iedere zwangerschap is tenslotte hetzelfde, of je nu een rijke moeder bent of een arme moeder. Je groeit, je eet en je wordt geboren als een wit vel papier wat nog beschreven moet worden. En zelfs in die eerste paar weken verschilt een baby niet veel met of deze nu in een rijke familie geboren is of niet. Nee, dat verschil komt veel later pas. Wanneer ze opgroeien als rijke fucking idioten die met de gouden lepel gevoerd worden en nu denken dat ze alles kunnen doen en laten, want 'pappie en mammie' redden ze toch wel weer wanneer de school dreigt met ze weg te sturen. Want ja, als de school hun sponsors dreigt te verliezen en er iemand de schuld moet krijgen dan draai je je natuurlijk naar de onschuldigen toe. Want er zal altijd baas boven baas zijn in een wereld van de werkgevers en werknemers.

Nog nakokend van het hele incident van die morgen, loopt Ludwig grommend naar de bibliotheek waar hij zijn 'taakjes' voor die dag moest gaan volbrengen. Dus, wat er die morgen gebeurd was? Zo'n verwend nest dacht vanmorgen weer eens even leuk te zijn door aal sap, ja het sap van een aal) over iemands bord heen te gooien. Het meisje wordt al een aantal dagen op deze manier gepest en toen Ludwig dus vanmorgen de kantine binnen liep had hij er genoeg van en kwam hij op voor het meisje in kwestie, wat leidde tot oorlog. Een vuist in een gezicht hier, en een knie in een buik daar, het was vechtfilm waardig. Een aantal blauwe plekken later kwam het er in ieder geval op neer dat meneer KRESNIK diegene was die schuldig was aan een 'misdrijf' en nu de rest van zijn dag zou vertoeven als hulpje (lees: slaafje) van de bibliothecaresse in de bieb. En aangezien de feeks geen tegenspraak duldde, is dat nu precies waar hij al een aantal uren mee bezig is terwijl het verwende joch vast en zeker zich ergens aan het doodlachen is. Doodlachen, ergens hoopte Ludwig inderdaad dat het mogelijk was.

''LUDWIG, kom hier.'' hoort Ludwig met tegenzin aan vanaf de andere kant van de bibliotheek. Ludwig gooit de boekenstapel waarmee hij bezig was neer, en sloft laks richting de bibliothecaresse die met een strenge blik hem op staat te wachten. ''Ja, mevrouw?'' vraagt hij met een fake glimlach aan haar. ''Je dient de secties A tot en met E voor het einde van de middag opgeschoond en georganiseerd te hebben. Ik moet even weg, dus ik vertrouw op je dat je de boel in de gaten houdt.'' Haar houding lijkt even te ontspannen en ook haar gezicht lijkt wat te verzachten bij die laatste woorden. Ludwig knikt en met dat loopt de bibliothecaresse de bibliotheek uit. Hield dit nu in, dat hij 'overzicht' moest houden in de bibliotheek!? Maakte ze een grapje? Was dit een test? Ludwig schud zijn hoofd en laat zijn schouders vermoeid hangen. Sectie A tot en met E was het? Bedenkt hij zich grimmig, zijn ogen op de desbetreffende sectiebordjes hangend. Niets uitstellen wat je ook nu kunt doen, bedenkt Ludwig zich en hij slentert richting de eerste sectie toe.

Een kort half uur later heeft hij sectie A, die er verrassend goed bij lag compleet gemaakt en begint hij nu met sectie B; flora en fauna. Het ene stoffige boek na het andere pakt hij op en schuift hij terug op de plek van bestemming. Ook de hoge boekenkasten klimt hij op met behulp van de ladders op wieltjes die ervoor bestemt waren. Tijdens een van zijn tripjes door de smalle met boekenkast omringde gangetjes schrikt hij zich te pleuris wanneer hij blijkbaar iemand die op de grond zat over het hoofd had gezien en over zijn gedaante heen struikelt. De boekenstapel in Ludwig's handen ploft met een zachte knal op de grond neer. Ludwig heeft overigens alleen maar aandacht voor het gedaante wat hem in de weg gelégen had. ''Zou je alsjeblieft... aan een van de tafels willen gaan zitten?'' vraagt hij semi-vriendelijk maar op de rand van irritatie aan de jongen. ''Ik snap de verleiding van ergens in een hoekje in stilte, alleen te zitten lezen maar...'' even schiet het hem te binnen dat dit niet tot zijn taak beschrijving hoort en dat hij eigenlijk geen goede reden heeft waarom de jongen hier weg zou moeten buiten dat het de regels zijn.'' of laat ook maar zitten.'' zegt hij uiteindelijk, met een kleine glimlach, de boeken op de grond weer tot een stapel manend.

OOC: Reserved for James.
Je mag het persoon zijn wat op de grond zat of een heel ander idee integreren. Be creative C: ~