Met een zelfverzekerde uitdrukking liep Azra naar de Basement. Oké, ze had een weddenschap gemaakt met haar vriendin; ze zou naar dit prinsessengebeuren gaan en dan zou ze alle kosten vergoed krijgen van haar. Het klonk aanlokkelijk, behalve dat het misschien beschamend was dat je hierheen ging, al helemaal als je nog zo jong was. Wie weet wat die jongens allemaal deden? Ze had wat rondgevraagd, en er werd vooral gezegd dat ze gewoon gezellig met je praatten, maar wat nou als ze op meer uit waren? Ook ging er het gerucht rond dat Leroy/Hero daar werkte, wat natuurlijk iedereen geweldig vond, behalve zij.

Toen ze met enige aarzeling de deur opentrok, wist ze niet goed wat ze moest verwachten. Strippende jongens die vrolijk aan het paaldansen waren op de bar? Nou, dat was niet wat er gebeurde. Er waren zelfs al meerdere meisjes, dus dat hielp Azra om wat meer op haar gemak te komen. Ze zag een jongen zitten, en hij was kinda cute, dus ging ze bij hem zitten. "Hey," zei ze en keek hem met een glimlach aan. Dus, hoe werkt dit?

<sub>Hij had niet verwacht dat hij op school zou rondlopen in een pak. Het gevoel wat hij erbij kreeg was niet echt nostalgisch, hij keek eerder met een chagrijnige kop naar zichzelf in de spiegel. Sure, het stond hem natuurlijk fantastisch. Als hij iets deed, deed hij het ook goed en vandaar dus dat hij gewoon lekker zijn eigen pak had, wat zijn uiterlijk alleen maar complimenteerde en dan voornamelijk zijn bouw. 
Het was ook wel duidelijk dat anderen het zijn mening eens waren, anders waren er geen dames naar hem toe gekomen. Vriendelijk had hij ze begroet en geholpen - maar al snel bleek dat hij ze niet interessant vond. Haast verveeld tikte hij met een vinger op de tafel terwijl hij een beetje onderuitgezakt op de stoel zat. De lichte paniek in de ogen van de meisjes was niet te missen, probeerden hem wanhopig nog te interesseren in wat ze zeiden. Het grappige was dat hij eigenlijk de persoon moest zijn die hun moest entertainen, maar om de een of andere reden hadden ze altijd het gevoel dat het andersom was. 
 
Toch was er iets, of eerder iemand, die hem wel interesseerde. De jongen ging rechter zitten, zag wel dat het meisje voor hem ineens begon te stralen - arme ziel dacht dat hij haar woorden zowaar leuk vond. 'Excuseer me, maar mijn speciale gast in net gearriveerd,' glimlachte hij waarna hij opstond. Hij kon het niet helpen dat hij zich hier ergens wel slecht over voelde, het arme kind had speciaal tijd hiervoor genomen. Hij slaakte uiteindelijk een zachte zucht en pakte de hand van de meid vast, zorgde ervoor dat ze met een ruk opkeek. 'Thank you, the pleasure was all mine,' glimlachte hij waarna hij zijn lippen op de rug van d'r hand duwde. Langzaam liet hij haar hand los, waarna hij wegliep. Hij sloeg zijn ogen ten hemel, o jeetje. Aan die blos die hij haar had gegeven was wel te zien dat ze nog wel terug zou komen. Hoe makkelijk waren deze meisjes wel niet. 
 
Maar nu kon hij zich wel eindelijk bezighouden met iemand die hem wel interesseerde. Hij had nooit verwacht het meisje hier tegen te komen, maar wat zou het: het ging erom dat ze er was en dat hij zich niet meer hoefde te vervelen met simpele zielen. Nou was Azra eigenlijk wel de definitie van simpel, maar dan op haar manier: het typische meisje dat beet, sloeg, trapte en een grote bek had. En dat was juist waarom hij haar prefereerde boven dat andere meisje: ze deed wat ze zelf wilde en het boeide haar niet wat anderen dachten. 
Heerlijk gewoon. 
Toen hij eenmaal bij haar was haalde hij een hand uit zijn zak en pakte ongegeneerd een lok van haar haren vast - hield het losjes in zijn handen. 'Jij bent wel de laatste persoon die ik verwacht had hier te zien,' merkte hij op, 'En dan heb je ook nog je haren niet gewassen, bah - wat ben je toch een vies meisje, Azra.' Ah wat was het fijn om niet na te denken over zijn woorden. Daarna richtte hij zijn blik op de blonde jongen, de lok nog steeds in zijn hand. 'Ze viel je toch hopelijk niet lastig?'

deze post is onnodig lang ;w;</sub>

Oké, de zonnebril verborg misschien wel het belangrijkste van een lichaam (zijn ogen, waar je soms recht het ziel mee in kon kijken), maar verder leek hij best wel knap. Blond, charmant.. Hij was zeker wel oké. Zolang het geen Hero was, was het goed.
'Welkom, prinses,' meteen werden haar wangen rood en ze giechelde zachtjes. Was dit een manier om te flirten of was het een verplichting? Ze wist het niet zeker, maar hoorde wel vaker verhalen over dat je hier een prins of prinses was, dus het leek haar het laatste. 'Is dat je eerste keer hier?' Meteen knikte Az, en ze glimlachte. "Het was een weddenschap," lichtte ze toe. Ze vond het niet erg dat de andere haar niet gelijk bombardeerde met een leuk gesprek, zoals zijzelf vaak bij anderen deed, ze vond het juist wel leuk voor de afwisseling. Haar leven bestond voornamelijk uit druk, dus dan was rustig ook wel is goed.

'Zou je wat willen drinken? Thee, koffie?' Vroeg de jongen, en Azra dacht even over zijn voorstel na. Het was alleen maar logisch dat ze dat deed, toch? En haar vriendin zou alle kosten vergoeden, dus ze knikte. "Ja, thee is wel lekker," glimlachte ze vriendelijk.
Uit het niets voelde ze een hand in haar haar. Geschrokken en met samengeknepen ogen hoorde ze de woorden van de minst leuke persoon hier. 'Jij bent wel de laatste persoon die ik verwacht had hier te zien,' klonk zijn stem, en met een ietwat geïrriteerde zucht staarde Azra naar de jongen voor haar. Kijk, die had tenminste manieren. 'En dan heb je ook nog je haren niet gewassen, bah - wat ben je toch een vies meisje, Azra.' Nu draaide het meisje zich om, al ging dat een beetje lastig door de pluk haar die nog in zijn handen zat. Met een smirk keek ze hem aan en glimlachte daarna. "Het is niet goed voor je haar om het iedere dag te wassen," zei ze tegen hem, en trok een wenkbrauw op naar zijn goed gekamde haar en het prachtige pak dat hij aanhad. Nou nou, meneer leek net een zakenman. 'Ze viel je toch hopelijk niet lastig?' Haha, wat een grap. Wie viel wie precies lastig? Az was éven verward. 'Moet ik voor haar uitkijken?' Ja hoor, nu dacht die ander dat ze een gek was. Met een soort van geïrriteerde grijns sloeg ze de hand van de ander weg. "Nee, dat hoeft niet." Antwoordde ze, met een schuin oog op een heel boos meisje. "Heb je speciaal voor mij je andere prinses in de steek gelaten? Wat schattig." Zei ze, met een knipoog naar Hero toe. Ze vond het niet erg dat hij er was, maar ook weer wel. Ugh, hij was zo verwarrend. De ene keer aardig, de andere keer het bloed onder haar nagels aan het weghalen. In plaats van dat hij gewoon áltijd hetzelfde was, maar nee hoor, meneer was lekker irritant. "Pak een stoel, kom erbij, voordat iemand anders zich weer aan je arm vastklemt." Zei ze, en knikte naar de tafel. Als hij er was ging hij maar fatsoenlijk zitten.

<sub>Nou hij kon altijd nog het smoesje gebruiken dat hij Dave hielp. Het was niet zo dat de andere jongen echt problemen had, maar het was ook wel duidelijk waarom hij die bepaalde rol van serieus en stil had gekregen. Zelf maakte hij met gemak een vlotte babbel en Astrals amuseren was appeltje eitje voor hem, maar voor de ander was dat dus niet zo. Daarbij wist hij ook hoe Azra een beetje in elkaar zat en als de blonde jongen niet uitkeek stond hij dadelijk nog met zijn mond vol tanden (nou kent Hero ook maar een kant van Azra en vice versa :U). Dus een smoesje voor dit alles had hij allang klaar liggen, was wel zo handig. 
 
"Daar had ze de kans nog niet voor gehad." 
De jongen trok een wenkbrauw omhoog en ging wat rechter staan. 'Hoe weet jij dat nou, Davey?' Nou eigenlijk was het niet de beste move omdat hij zijn smoes dan niet meer kon gebruiken. 'Dat soort services bieden we hier niet -' hij keek met een plagende grijns naar het meisje 'Maar voor Azra maak ik wel graag een uitzondering.' Dat hij dat echt gezegd had... Het idee alleen al. En dan was hij ook nog erg visueel ingesteld, wat niet hielp bij deze gedachte. Nee, het was niet hetzelfde als een bejaarde vrouw - verre van dat - maar hij voelde zich er wel slecht bij. 
Snel naar afleiding zoeken. 
Azra bood afleiding, met haar stem, maar het waren niet echt woorden waar hij iets tegen kon zeggen. Als hij zou zeggen dat dat niet het geval was bij haar zou hij overkomen als een stalker, zoals Davey, en dat wilde hij liever voorkomen bij iemand zoals haar. Dus kon hij niets anders dan zijn blik op haar gericht houden, zelfs nadat ze zijn hand weg sloeg. Ietwat ernstig keek hij haar aan na het horen van haar woorden, pakte ineens haar kin vast met de hand die ze eerder had weggeslagen en dwong haar op te kijken naar hem - leunde zelfs iets dichter naar haar toe. 'Maar Azra... Je weet toch dat jij altijd mijn  enigste prinses op heel Dünya zal zijn. Niemand anders kan dat ooit van je ontnemen.' Zijdelings keek hij naar de blonde jongen. 'Azra is een geval apart, uniek als je het zo wilt noemen. Daarom moet je voor d'r uitkijken.' Hij keek nog even naar het meisje waarna hij haar losliet en gedwee plaats nam aan de tafel.

Hij plaatste zijn ellenboog op tafel, liet zijn wang rusten op zijn handpalm en keek het meisje met een poeslieve glimlach aan: 'Maar heb je al een bestelling gedaan?' Tja hij ging nou eenmaal wel over de financiën. 'Je weet wel dat twee je meer gaat kosten? We hebben hier geen deals zoals twee voor de prijs van één.' En daarbij was zijn ego ook net een tikje te groot om zich ooit neer te leggen bij zo'n deal - want eigenlijk telde hijzelf al voor twee, zo speciaal was hij wel.

ooc; voldoet dit aan de ganzen opdracht :U ?</sub>

Er werd een theekopje voor haar ingeschonken en een doosje met verschillende smaken thee ernaast gezet. Ietwat giechelend keek Azra het aan, het was toch wel luxe, zo 'bediend' worden. Ze vond het minder erg dan ze verwacht had. Haar hand stak uit om een smaakje te pakken, waarbij haar netjes gepedicuurde nageltjes zichtbaar werden, maar een hand op haar kin deed haar doen opkijken, recht in de blauwe ogen van Leroy. Nou, dat was op zijn zachts uitgedrukt een hele verassing.

Azra moest haar best doen om niet zacht te gillen en hem een trap te verkopen; want hé, reflexen. Jammer genoeg moest hij het alleen nog maar erger maken door dichter naar haar toe te leunen. Onwillekeurig begon haar hart wat harder te slaan. Fuck, wat had ze nu weer gedaan? 'Maar Azra... Je weet toch dat jij altijd mijn enigste prinses op heel Dünya zal zijn. Niemand anders kan dat ooit van je ontnemen.' Haar ogen schoten wijd open en ze staarde heel erg ongemakkelijk terug. Wat moest ze hier nou mee? Natuurlijk schoot de gedachte van naar voren leunen en hem zoenen wel door haar hoofd, maar ze schudde deze gedachte snel van zich af.

'Azra is een geval apart, uniek als je het zo wilt noemen. Daarom moet je voor d'r uitkijken.' Haar ogen versmalden zich weer en ze stak haar tong uit, waarbij hij haar weer losliet en naast haar ging zitten. Nou, dat was even een onverwachte wending. 'Maar heb je al een bestelling gedaan?' De plotseling weer normale vraag deed haar grijnzen en ze schudde haar hoofd. 'Je weet wel dat twee je meer gaat kosten? We hebben hier geen deals zoals twee voor de prijs van één.' Meteen schudde ze opnieuw haar hoofd, maar voordat ze hem kon uitleggen waarom, was Dave haar voor. 'Dat klopt, daar valt niets aan te veranderen. Zelfs niet voor Hero's speciaalste prinses,' ongemakkelijk. 'Maar vergeet je thee niet,' Verdwaasd knikte ze, koos voor een bosbessensmaakje en deed het zakje in haar thee. "Trouwens, Lee," zei ze, waarna ze wat voorover boog over de tafel heen, zijn kant op. "Het kost mij helemaal niks. Alles wordt vergoed door m'n vriendin." Haar hand schoot naar zijn arm en met een grijns op haar gezicht begon ze vormpjes te tekenen (je weet wel, wat je ziet in films en zo). "Doe mij maar een stuk aardbeien taart. Met slagroom natuurlijk," Zei ze vervolgens, waarna ze zonder zijn arm los te laten een slok van haar thee nam.

+ Ik weet steeds niet of ik hem Hero of Leroy moet noemen? De verwarring is groot :')

<sub>Hij moest zijn lach inhouden toen hij naar de blonde jongen keek, zelfs met die zonnebril op kon hij nog zien dat hij aan het observeren was. De blik van het meisje maakte het er echter niet beter op. Dit was geen spelen nee, hij kon dat kind gewoon zo om zijn vinger winden als hij daar de behoefte voor voelde: zo was dat nu ook precies wat hij deed. Hij voelde zich er echter niet slecht bij, want dit was nou eenmaal wat hij moest doen – niet waar?
Kijk dat zij hierna bonje zou krijgen met andere meiden hierdoor was niet zijn probleem, dan had ze hem maar weg moeten duwen of zo. Of slaan, want dat is meer iets wat Azra zou doen.
Hij had haar zo afgeleid met zijn woorden dat ze zelfs haar thee was vergeten, moest eraan herinnerd worden door Dave – de arme schat ook. Het enige waar hij zich nu wel slecht over begon was te voelen was dus de andere jongen, want deze scheen ergens wel best te doen. Hij was van zichzelf gewoon altijd al een klier geweest, veel zelfbeheersing had hij niet als het erop aankwam en vandaar dus dat hij hiernaartoe was gekomen.
 
“Trouwens, Lee -”
Bij het horen van de afkorting keek hij met grote ogen op, omdat hij verwacht had dat iemand anders ze zou zeggen, maar het was toch echt het meisje voor hem. Het was duidelijk dat hij er moeite mee had, leek ergens nogal verward en dan niet omdat ze dichterbij kwam. ‘Oh, maar natuurlijk – jouw inkomen is ook niet hoog genoeg om dit te betalen,’ merkte hij op met een lieve glimlach – doelend op het feit dat hij de term biebhoer nog steeds niet was vergeten en wist dat zij het ook nog niet vergeten moest zijn. (En hij weet nog niet dat het een weddenschap is, want ehm… Yea he wasn’t there ~).

‘En ik zou het met alle liefde voor je halen, maar dan moet zal je eerst je klamme hand van mijn arm moeten halen,’ die lieve glimlach stond gewoon gegraveerd op zijn gelaat, ‘Of Dave, als je zo lief zou willen zijn?’ Ergens wilde hij ook dat de ander het ging, puur zodat hij dan een moment alleen had met het meisje en haar eens goed kon uitleggen dat niet iedereen die afkorting mocht gebruiken. Het feit alleen al dat hij de hele tijd die glimlach op zijn gelaat had staan gaf aan dat hij van binnen eigenlijk vrij pissig was, of erger – maar dit was dan weer zijn pokerface.
En hoewel hij duizend en één dingen had kunnen doen met die bestelling, zoals per ongeluk struikelen vlak voor het meisje – oeps, waren er nou eenmaal een paar dingen die voorrang hadden. Hij wierp een zijdelingse blik naar zijn collega, hopende dat deze het zou snappen.

ooc; muh, slechte post.
Maar eventjes uitleg: Azra heeft nog nooit de naam 'Leroy' gehoord, enkel Hero en dan de afkorting Lee - maar zijn echte naam nog niet, voor zover ik mij kan herinneren. Denk dat dat de verwarring ook al wat minder maakt? En hij houdt zijn echte naam ook liever achter, dus de reden dat ze de afkorting kent komt ook dankzij Aubree in ze onderbroeken topic - dank je Bree :U</sub>

‘Oh, maar natuurlijk – jouw inkomen is ook niet hoog genoeg om dit te betalen,’ Uh, Azra wist niet precies waar hij op doelde. Inkomen? Ze werkte niet een- Oh. Ze snapte het al, natuurlijk moest hij weer zijn leuke term tevoorschijn halen. Terwijl het niet eens bij haar paste, ts.
"Het was een weddenschap," zei ze dus en er verscheen een frons op haar gezicht. Ze kon dit best zelf betalen! Het was niet zo dat ze geen geld op haar pinpas had staan, of zoiets.
Nou, hij had haar van haar stuk gebracht (zoals altijd, ahum), dus nu moest ze wel wat terug doen. Haar hand schoot naar zijn arm en met een lieve glimlach op haar gezicht bewoog ze haar vinger in patroontjes heen en weer. Hierna bestelde ze een taartstukje, ze was hier immers om te genieten van het eten en niet van de jongens. Ongeveer.
‘En ik zou het met alle liefde voor je halen, maar dan moet zal je eerst je klamme hand van mijn arm moeten halen,’ zei Hero, en met een vastberaden uitdrukking schudde ze haar hoofd. ‘Of Dave, als je zo lief zou willen zijn?’ Hierbij knikte ze, en keek naar de blonde jongen. Hij was wel leuk, maar met Hero zijn was gewoon leuker.
'Ja,' antwoordde Dave, en Azra schonk hem een glimlachje. Mooi. 'Ik zal zo terug zijn met de taart, prinses,' Ew, die term mocht van haar echt weggelaten worden. Ze vond het alleen maar stom klinken.

Oké, Dave was de taart aan het halen en vrijwel meteen toen de ander wegwas, had Az haar hand weggehaald. "Hoe kan het," begon ze, waarna ze met een soort-van-boze uitdrukking naar Hero keek. "Dat jij anderen zó gemakkelijk van hun stuk brengt, terwijl niemand dat bij jou kan doen?" Hierbij doelde ze op zijn soort-van-geflirt en haar soort-van-geflirt. Ze vond het maar niks, dat hij zoveel effect had op anderen en zij nul komma nul.
Haar uitdrukking was niets anders dan gefrustreerd, en ze wist dat dat hem waarschijnlijk helemaal niets uit zou maken en hij haar vraag vast niet zou beantwoorden.

'Het spijt me dat het even duurde, prinses,' de stem van de ander deed haar opschrikken, maar ze knikte simpel. 'De taart was onvindbaar en goed verborgen, maar ik heb het voor je kunnen veroveren.' Ze wuifde het weg met een handgebaar. "Maakt niet uit." Zei ze, en ze pakte de taart van hem over. Ze wachtte even met beginnen, anders zag het eruit alsof ze drie jaar niet gegeten had. Na een tijdje stak ze haar vorkje in de taart en nam een kleine hap.

{ Oké, ik ben ziek, dus neem het me niet kwalijk als er echt rare zinnen in staan :')

<sub>Het was een weddenschap.
Hij wist niet zeker of hij dat wel moest geloven, iets wat ook te zien was aan zijn blik – maar het was niet meer dan een seconde dat hij zo keek, toverde alweer snel die glimlach op zijn gelaat. Het zag er niet uit alsof ze loog en Azra was vrij expressief, dus hij had het vast wel moeten opmerken als ze loog. Niet dat hij op dat soort zaken was getraind, maar in een wereld gevuld met pokerfaces pik je wel het een en ander op – het ging om de kleine dingen. En momenteel waren er geen dingen die anders waren dan normaal bij het meisje, wat aangaf dat ze wel de waarheid moest spreken.
 
Dave scheen het te begrijpen en bood dus ook aan om de taart, of whatever, te gaan halen. Hij bleef naar Azra kijken, met een glimlach – maar toen bleek dat Dave weg was, ver genoeg dat hij niks meer kon opvangen, en het meisje begon te praten zakten zijn mondhoeken naar beneden. Hij keek haar strak aan, met een blik die eigenlijk door haar heen keek. ‘Dat gaat je niks aan,’ bracht hij zacht, maar helder uit – iets wat ervoor zorgde dat zijn stem wel wat lager klonk dan gewoonlijk, ‘Net zoals mijn naam. Je noemt me Hero en niks anders.’ Hij ging wat rechter zitten, versmalde zijn ogen iets. ‘Ik weet niet wat je denkt dat er tussen ons speelt, maar we zijn geen vrienden. Je kent me niet en dat blijft ook zo.’ Het hield gewoon in dat hij niet vond dat ze het recht had om hem bij een andere naam te noemen.
Het was ook niet zo dat hij perse veel waarde hechte aan zijn privacy, maar hij was gewoon bang. Bang dat Astrals achter zijn ware identiteit zouden komen, dat ze erachter zouden komen dat hij niet Hero maar Leroy motherfucking Jenkins was. Bij de dorks maakte het hem niet uit dat ze het wisten, hij wist dat zij er niks mee zouden doen – maar Azra… Hij kende haar niet. En zij kende hem ook niet. En dat zorgde voor wantrouwen.

Zijn houding veranderde vrijwel gelijk toen de andere jongen zich weer bij hun voegde. Weer die lieve glimlach, maar de glim in zijn ogen kon nog steeds doden – maar deze verdween ook nadat de ander had gesproken. ‘Maar,’ grijnsde hij, ‘Je zei dat dit alles een weddenschap is?’ Hij leunde iets naar voren. ‘Heb je misschien je mobiel bij je?’ fluisterde hij, keek haar met grote ogen aan – heel anders dan een paar tellen terug. Als Astrals niet beter zouden weten zouden ze denken dat hij een psychische stoornis had, maar dit was gewoon zijn pokerface.

ooc; pff, in mijn post staan altijd rare zinnen - maak je niet druk :U</sub>

‘Dat gaat je niks aan,’ was het botte antwoord dat Hero haar gaf en haar ogen schoten geïrriteerd zijn kant op. Net zoals ze verwacht had. Haar uitdrukking gleed vanzelf in haar boze gezicht en met een pout staarde ze naar de tafel, haar wangen ietwat bol.
‘Net zoals mijn naam. Je noemt me Hero en niks anders.’ Haar hoofd schoot met een ruk overeind en ze staarde hem verrast aan. ‘Ik weet niet wat je denkt dat er tussen ons speelt, maar we zijn geen vrienden. Je kent me niet en dat blijft ook zo.’ Dit maakte Azra alleen nog maar bozer en boos sloeg ze haar armen over elkaar. Als hij haar niet mocht, dan moest hij niet naar haar toekomen. "Fijn." Mompelde ze laag en nijdig, niet per sé tegen Hero, maar gewoon omdat ze het laatste woord moest hebben.

'Het spijt me dat het even duurde, prinses,' zei Dave tegen haar en automatisch lichtte haar gezichtsuitdrukking op. Kijk, hij was tenminste nog een soort van aardig. Az pakte de taart aan en nam er een hap van, die meteen een glimlach op haar gezicht toverde. "Hmm..." Humde ze zachtjes en ze glimlachte. "Lekker," voegde ze eraantoe.
‘Maar,’ De stem van Hero deed haar opkijken en er was verbazing op haar gezicht af te lezen toen ze zag hoe erg zijn houding veranderd was. Gewoon één twee drie een volledig ander persoon. Jakkes. ‘Je zei dat dit alles een weddenschap is? Heb je misschien je mobiel bij je?’ Zei hij, waarna hij naar voren boog wat ervoor zorgde dat Az een zachte rode blos op haar wangen kreeg en met een harde duw duwde ze zijn hoofd van haar weg. 'Waar heb je die voor nodig?' Vroeg Dave voordat zijzelf dat kon doen en ze schudde vrijwel meteen haar hoofd naar zijn woorden. "Heb ik niet mee," zei ze terwijl ze haar telefoon in haar broekzak voelde branden. Há.

+ Ontzettend laat? Sorry ;c

<sub>Ze leek… Boos na zijn woorden. En dan wel op een kinderlijke manier, die langzaam escaleerde maar gelukkig niet tot het punt waarop ze ontplofte – met d’r bolle wangetjes. Het was niet zo dat hij gangster over wilde komen met zijn actie, maar hij hechtte gewoon veel waarde aan zijn privacy – misschien net iets té veel. Er waren selecte individuen die verder mochten graven, maar meestal waren dit Astrals die het toch niet deden zoals Aislin of Nathan (nee die twee zouden wel de laatste zijn die bij zoiets als dít stil zouden staan). Aubree was de enige uitzondering, maar ze was een fragiele puppy die het waarschijnlijk niet zou durven. Ze wist wanneer ze haar vragen voor zich moest houden en dat stelde hij op prijs.
Het meisje tegenover hem daarin tegen was een héél ander verhaal en hoorde niet bij de cirkel van Astrals met een ‘gouden ticket’. Nee ze was gewoon een of ander… Ding, een rupsje, dat zich probeerde een weg naar binnen te wurmen. Een rupsje dat hij het liefste plette (nee hij is niet van plan d’r echt pijn te doen, no worries) om dat te voorkomen.
 
Het was niet raar voor hem om ineens een totaal ander persoon te worden. Hij moest wel zeggen dat het niet meer zo gemakkelijk ging als vroeger, maar het zijn bepaalde vaardigheden die toch bij je blijven – of je dat nou wilt of niet. Het liefst wilde hij dit soort dingen niet eens kunnen, gewoon om het simpele feit dat het die stempel enkel nog maar meer op hem drukte. Het was een simpel bewijs over wie hij werkelijk was, bewijs dat hij het liefst verbrandde als hij daartoe de kans kreeg.
Net op het moment dat hij zijn hoofd draaide zodat hij naar zijn collega kon kijken voelde hij een hand die tegen zijn wang duwde, negeerde deze en keek met grote ogen naar de blonde jongen: ‘Oh maar is het dan niet overduidelijk waar ik hem voor nodig heb?’ Vanuit zijn ooghoeken keek de jongen naar Azra wanneer ze opmerkte dat ze geen mobieltje bij zich had. Een lichte frons vormde zich op het gelaat van de jongen. Hij geloofde haar niet.

Rustig leunde hij naar achteren, zakte nogal onderuit met zijn armen over elkaar geslagen. Ietwat strak keek hij naar het meisje waarna hij diep adem haalde en zijn ogen sloot. ‘Liegen is niet lief,’ merkte hij op, op een manier waarop het leek alsof hij het meer tegen zichzelf had dan tegen de twee andere personen, ‘Toch Dave?’ Daarna opende hij langzaam zijn ogen, keek eventjes naar zijn collega en vervolgens naar het meisje. ‘Maar er is iets wat ik nog irritanter vind dan liegen…’ De jongen schoot overeind, met behulp van zijn element zo snel dat de andere twee het niet konden zien - plaatste zijn hand op de tafel naast het bordje met ’t stukje taart en forceerde Azra om omhoog te kijken door haar kin omhoog te duwen met zijn wijsvinger. Oh wat was het fijn om snel te zijn, dan wist je tenminste zeker dat Astrals je niet zouden stoppen tijdens je handelingen.
Zijn duim rustte zachtjes op haar lippen, liet hem naar een van haar mondhoeken glijden. ‘En dat is -’ hij leunde nog wat dichterbij, zo lekker onnodig, ‘het feit dat jij niet eens de moeite neemt om je mond af te vegen al deze tijd lang.’ Ja, het had hem echt al die tijd geïrriteerd: de kruimels bij haar mondhoek. Vervolgens wendde hij zijn blik af. ‘Oh, heb jij geen mobiel ben je Dave?’ Alsof er niks was gebeurd, alsof hij haar kin nog steeds niet vast had – alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

OOC; Pfoe, moet weer even inkomen hoor ;v;</sub>

Toen ze een hap nam van haar taartje glimlachte ze - natuurlijk wel met haar mond dicht, zo oncharmant was ze nou ook weer niet. Tenminste, niet als er andere Astrals waren. Als ze alleen was at ze als een varken, letterlijk. De taart smolt op haar tong en dat was een hele verrassing. Ze had niet verwacht dat het ook nog goeie kwaliteits-taart zou zijn, maar dat het gewoon een gewoon taartje zou zijn. Nou ja, het was geen onaangename verrassing. Helemaal niet.

Toen vroeg Hero uit het niets of ze een telefoon had. Ja, die had ze, maar no way dat ze die aan hem ging geven. Ze zou gewoon doen alsof ze hem niet bij zich had, of beter nog, dat ze geen telefoon had. Toen de jongen ook nog is naar haar toe boog, kreeg ze er een klein beetje genoeg van en met een harde duw duwde ze zijn hoofd weg. Personal space was iets heel belangrijks. 'Waar heb je die voor nodig?' vroeg de jongen waarvan ze de naam niet eens wist, de blonde host, voordat ze het zelf kon doen. Want ja, daar was ze toch echt wel nieuwsgierig naar. ‘Oh maar is het dan niet overduidelijk waar ik hem voor nodig heb?’  zei Hero en haar wenkbrauwen knepen zich samen. Er waren zoveel mogelijkheden dat ze 't gewoon niet wist. Hij kon vieze dingen gaan opzoeken en haar geschiedenis verpesten, of haar wachtwoorden gaan bekijken die ze allemaal netjes op haar mobiel opgeslagen had. Zoiets simpels als zijn nummer erin zetten zou hij niet doen, tenminste, dat dacht ze dan toch. Dus vertelde ze hem dat ze haar telefoon niet meehad.

Meteen nam Hero een judgende pose aan, door onderuit gezakt te gaan zitten en zijn armen over elkaar te slaan. Azra rees haar wenkbrauw op. ‘Liegen is niet lief,’ merkte hij op en geïrriteerd rolde ze haar ogen. Hoe zag hij recht door haar leugens heen? Zo'n slechte leugenaar was ze toch ook weer niet? ‘Toch Dave?’ een snort klonk uit de mond van Azra. Ging die lekker z'n vriendjes raadplegen? Ugh. ‘Maar er is iets wat ik nog irritanter vind dan liegen…’ en opeens ging alles zo snel dat ze het niet meer bijhield. Ze knipperde één keer en Hero was véél te dichtbij haar en had zijn duim op haar lippen. Ew, haal het weg.  ‘En dat is -’ vervolgde hij, waarna hij nog dichterbij leunde. het feit dat jij niet eens de moeite neemt om je mond af te vegen al deze tijd lang.’ ze voelde zijn duim langs haar lippen gaan, haar hart bonkte in hard ook al wist ze niet goed waarom.  ‘Oh, heb jij geen mobiel ben je Dave?’ zei hij toen alsof er niks aan de hand was en Azra keek naar beneden, naar zijn hand, zodat ze een beetje scheel keek. Zou ze? Een grijns kwam op haar gezicht. Ze zou. Snel opende ze haar mond likte aan zijn duim. Beter haalde hij deze nu weg.

<sub>Dave werkte mee. Dankjewel Dave. Hij had het ook bijna echt gezegd, net op precies zo’n droge toon waarop het ook overkwam. Het maakte hem niet uit dat Azra niet meewerkte, hij zou zijn zin wel krijgen – daar was hij best wel goed in. Ondanks dat hij veel dingen aan zichzelf niet kon uitstaan omdat hij ze had (aan)geleerd om foute redenen in zijn hoofd, kon hij moeilijk ontkennen dat sommige vaardigheden soms verrassend goed van pas kwamen. Natuurlijk hielp het ook dat hij niet lelijk was of zo en dan ging het meer om zijn filosofie dat knappe Astrals meer ‘geluk’ hebben dan lelijke Astrals. Iets met aantrekkingskracht en dergelijke, Astrals waar je liever bij in de buurt bent enzovoorts.

Helaas was het nadeel wel dat er een zekere arrogantie in de jongen naar boven kwam; hij voelde zich helemaal het mannetje als hij dacht de touwtjes in handen te hebben. Vandaar dat hij het meisje dus ook compleet negeerde, als sneeuw die weg was gesmolten voor de zon voor de ogen van een vijf jarig jochie met het concentratievermogen van een fruitvlieg, en zijn volledige aandacht gaf aan zijn collega terwijl hij haar notabene nog half vasthad.
Blij haalde zijn hand van de tafel af en pakte de mobiel over. ‘Thanks -’ Het woord kwam net over zijn lippen op een manier alsof er nog een paar woorden zouden volgen, wat eigenlijk ook zo was maar iets zorgde ervoor dat hij stopte. Een nare sensatie die ervoor zorgde dat er rillingen omhoog kropen over zijn ruggengraat waardoor hij zijn mondhoeken naar achteren trok en een klein zenuwtrekje bij een van zijn ogen kreeg. Langzaam draaide hij zijn hoofd, keek naar het meisje. Er waren zoveel opmerkingen die hij nu wilde maken, maar de blonde jongen die hij vanuit zijn ooghoek zag herinnerde hem aan de plek waar hij was. Hij kon het nu niet doen.

Een paar tellen had hij haar aangestaard, waarna hij een mondhoek omhoog trok en haar ‘losliet’. Hij was iets vrij… Onschuldigs van plan geweest, maar ze had er zojuist voor gezorgd dat hij de winst grootser had gemaakt. She did raise the bar, ’t was haar eigen schuld – ze dwong hem er haast toe!
Rustig hapte hij eenmaal naar adem, alsof hij iets wilde gaan zeggen maar dit deed hij niet. Nee hij speelde weer lekker vals met zijn element; draaide zich om en ging een beetje door zijn knieën, sloeg zijn vrije arm om haar heen en duwde haar tegen zich aan om vervolgens zijn lippen tegen haar wang te duwen en met de mobiel hoog in de lucht er een leuke selfie van te maken. Net zo snel als hij het had gedaan bevrijdde hij haar ook weer en stond zo weer recht alsof er niks was gebeurd. Hij legde het mobieltje op de tafel, schoof het naar Dave toe: ‘Zorg dat ze deze krijgt.’ Vervolgens schonk hij een zijdelingse blik aan het meisje, met een grijns die enkel als ondeugend omschreven kon worden: ‘Ik dacht: een vorm van bewijs dat je hier bent geweest is wel zo fijn, niet?’ Nog een knipoogje erboven op om het er nog meer in te wrijven. Oh, heerlijk was dit zeg.
Uiteindelijk draaide hij zich om en begon al weg te lopen. Stak nog een hand in de lucht die moest dienen als een ‘doei’. ‘Het is een cadeautje,’ merkte hij nog op, meer naar Dave gericht. Als hoofd van de financiën had hij deze privileges, want wat moest hij anders doen: met zichzelf overleggen? Nee dat was vreemd.
De blikken die op hem gericht waren voelden ergens bijzonder fijn, want hij had zijn taak zojuist goed uitgevoerd – toch? Dit was hetgeen wat hij moest doen, wat zijn… Karakter hier was. Of iets in die richting. En zo niet; tja hij had hoe dan ook gewonnen van Azra en daar nam hij ook genoegen mee.

OOC; Eeeen Hero is 't topic uit :'D</sub>

Dave gaf zijn telefoon. Azra wilde haar hoofd tegen de tafel slaan ter irritatie, maar hé, dat kon niet omdat een bepaald persoon haar vasthield onder haar kin. Haar blik stond op onweer. Het leek er zelfs op alsof hij vergeten was dat hij haar kin nog vasthield, en dat irriteerde haar nog meer. Maar wat haar het meeste irriteerde was dat ze niet wist of dit een spelletje was of niet. Misschien wilde Hero haar kin gewoon graag vasthouden. Een kleine grijns kwam op haar gezicht. Stel je voor, Hero, een mega-crush op haar; nee, ze wist al dat dat niet het geval was. Maar ze wist het ook niet, want die jongen was onvoorspelbaar as fuck.

Een prachtig idee kwam toen in haar op. De grijns die al op haar gezicht gestaan had vergrootte, en net toen Hero een zin starte die begon met "thanks" likte ze aan zijn hand, zodat hij haar hopelijk losliet. Maar dit gebeurde niet. Toch voelde Az zich bijzonder triomfantelijk toen ze zag hoe de jongen verstijfde, en vervolgens langzaam omdraaide. Ze keek hem recht in zijn blauwe ogen aan, zonder ook maar een moment te knipperen, en knipoogde toen. Hier kon hij niet meer tegenop. Toch?
Nou, daar had ze het goed fout. Hij deed er een schepje bovenop. Natuurlijk deed hij een schepje bovenop. Het was al te zien aan hoe zijn mond zich ietsje in een smirk vormde, en Azra wist het. Hij ging iets veel, veel ergers doen. Zodra hij haar losliet, schoof ze zich dan ook meteen tegen de rugleuning van de stoel aan, niet goed wetend wat te doen. Ze kon zijn aanval moeilijk tegenhouden.

Alles ging weer razendsnel, en Az keek hulpeloos naar Dave - die kon hem toch ook niet zien als hij zo snel bewoog? Deze blik van hulpeloosheid verdween meteen toen ze een arm om haar lichaam heen voelde. Hell no. Oké, haar lichaam kon niet liegen (want waarom zou ze anders vuurrode wangen krijgen en een warm gevoel in haar buik hebben), maar haar hoofd kon dit prima en ze verbeeldde zich daarom ook graag in dat dit gevoel niet van de hormoontjes was maar van de boosheid, of iets in die richting. Ze kon zichzelf niet eens overtuigen, maar dat waren details. Wat er gebeurde was dan ook veel interessanter.
Hero kwam, nou ja, véél te dichtbij. Ze voelde zijn lippen tegen haar wang en, als dat kon, werd ze nog warmer en roder dan eerst. Ga weg, ga weg, ga weg was het enige wat ze dacht. Maar daar bleef het niet bij. Oh nee, meneer maakte een selfie en hun huidige positie stond d'r mooi op, haar gezicht was ook niet de mooiste. "Verwijder!" zei ze hard, waardoor een aantal hoofden hun kant op draaiden (alsof ze niet al genoeg aandacht kregen van de tafels om hen heen), maar Hero schoof de telefoon uit handbereik naar Dave toe. Ze keek hem met een scherpe blik aan, verrader. Toen pas merkte ze dat Hero ook weer opgestaan was en ze zuchtte in opluchting.

‘Zorg dat ze deze krijgt.’ zei Hero en boos keek ze naar hem, haar handen gebald tot vuisten. Het liefste zou ze nu die stomme grijns van zijn gezicht slaan. Ze kwam al een beetje overeind, waarom ook niet? ‘Ik dacht: een vorm van bewijs dat je hier bent geweest is wel zo fijn, niet?’ Een knipoog werd haar kant opgestuurd en Azra schoot overeind, maar natuurlijk was hij sneller. ‘Het is een cadeautje,’ vertelde hij nog en Az beende hem achterna, maar hij verdween al door de dur. Boos sloeg ze haar armen over elkaar, waarna ze terug naar Dave ging.
"Mag ik een glas water, alsjeblieft?"