Met elke stap die ze zette scheurde het plastic zakje langs haar been, krssh, krshh. Het aanhoudende gekraak prikkelde haar, hield haar alert. Nox voelde zich moe, het kleine stukje dat ze nog moest afleggen voor ze Rikka High bereikte leek een zwembad gevuld met mierzoete siroop. De lucht was warm en vochtig, ze moest erdoor heen waden. Stap voor stap kwam het schoolgebouw dichterbij.

Ze slaakte een zucht van verlichting toen de koelte van de schaduwrijke binnenplaats haar omsloot. Het was typisch zomerweer, een storm hing in de lucht. Op sommige plekken kon je de lucht haast zien trillen. Nox kreeg er maar koppijn van. Gelukkig begonnen de pijnstillers die ze geslikt had eindelijk effect te hebben en langzaam gleed er een last van haar schouders. De laatste meters tot de school stapte ze een stuk sneller door, een of andere gozer hield de deur voor haar open en kreeg als bedankje een vuile blik toegeworpen. Zij had zijn hulp niet nodig, wat dacht hij wel, met zijn mannelijke privileges. En hij was niet eens knap, gewoon een eerstejaars opdondertje. Die duwde ze dus schaamteloos aan de kant, om haar weg naar de tweede verdieping te vervolgen. In het winkelcentrum had ze enkele goedkope shirts ingeslagen, met het doel om daar wat op te experimenteren.

Wat dan ook exact was wat ze ging doen, het meisje liep linea recta naar het knutsellokaal, zoals ze het in haar hoofd noemde. Al die placemats met zoetsappige printjes en de gelabelde kastjes irriteerden haar, het leek zo meer op een kleuterklasje dan een kunstlokaal. Maar het was eigenlijk wel handig toen ze de kwasten en verf moest zoeken. Ze spreidde het eerste shirt uit en plakte de hoeken vast met stukjes tape, zodat het goed stil zou blijven liggen. Op een palet spoot ze wat verf, wit, grijs, zwart en rood. Perfecto. Ze liep naar de kraan om een glazen potje met water te vullen. Boven de wasbak hing een vrolijk briefje; 'Als je klaar bent alles graag goed schoonmaken en weer netjes opbergen!' How about no. Per ongeluk expres gooide ze een halflege tube verf in de wasbak en drukte er eens flink op. De rode spetters zagen eruit als een slagveld van ketchup.

Nu ze al haar spullen bijeen had begon ze te kwistig met de witte verf te smeren. Het begon als een vormeloze blob, maar langzamerhand kwam er vorm in; een lachende schedel. Omdat Nox uiteraard te ongeduldig was om eindeloos te wachten trok ze met haar watersturing een beetje van het vocht weg uit de verf, zodat die sneller droog was en klaar voor een volgende laag. Het was een delicaat proces, deed je het te snel, dan kwamen er barsten in de laag plamuur. Maar algauw kon ze aan de slag met een dun penseeltje, om zo zwarte en rode details op de schedel te fabriceren. Het werd een mix tussen macaber en vrolijk, met bloemetjes en een kruis op het voorhoofd van de schedel. Prachtig. Ze schrok van het geluid van een openende deur en draaide zich half om, waarbij ze haar glazen potje water omstootte. Oh, kom op! Ze verloor meteen haar interesse in de deur van het lokaal en probeerde tegelijkertijd haar shirt aan de kant te duwen, doekjes te pakken en het water op een afstandje te houden met haar sturing. Damnit. Net nu ze een niet al te afschuwelijk mislukt ontwerp op haar shirt had gekregen. Bedankt, karma, dat kon ze er echt goed bij gebruiken, naast die heerlijke rotziekte die in haar lichaam rondwaarde. Het leven was zo oneerlijk.

[Opennn for all your special snowflakes<3]