Het was allemaal zo schoon. Zo helder en glad en wit en niet stoffig schoon. En hij was niet schoon. Sam wilde wegkruipen in zijn eigen kleding, nee, in de stoel van zijn trein, want z'n kleding zag er in zijn gedachten zo net zo smerig en armzalig uit als hij zich voelde.

Dus de jongen zakte nog verder onderuit in zijn treinstoel, hopende dat er nu echt snel een einde aan deze treinreis zou komen. Hij was het zat. Hij was het gereis zat, en het gestaar van het meisje tegenover hem, en het niet-op-dingen kunnen tikken met de zes vingers die hij nog had, en hij was nog een heleboel meer dingen zat.
Sam was moe en hij was nerveus en hij hoorde hier helemaal niet. Verdomme, hij hoorde hier niet, hij had geen reden om hier te zijn. Die reden was er ooit geweest, maar nu, met zijn mankementen, was het helemaal niet meer nodig dat hij naar de school afreisde.
Afwezig balde hij zijn handen (met vingerloze handschonen, in zijn broekzakken verborgen) tot nutteloze vuisten. Hij wilde hier zijn, maar hij hoorde hier niet.

Althans, dat was wat hij zelf vond.
Rikka High vond hem goed genoeg, hadden ze laten blijken - ze hadden zijn beurs omgezet van een muziek naar een element-georiënteerde bijdrage, dus hij had iets goed gedaan. Maar voor Sam maakte dat weinig goed. Hij hoorde nog steeds niet hier, met woestijnzand onder zijn nagels en longen gevuld met stof en as.
Terug kon hij echter niet meer, dus hij zat vast.
De trein kwam langzaam tot een halt, en na de schok die altijd kwam bij het stoppen van treinen (de eerste keer dat Sam het meemaakte was hij mild in paniek geraakt) stonden zijn medepassagiers op, pakten hun spullen en stroomden ze naar buiten.

Het duurde even voordat Sam hetzelfde deed; sterker nog, een conducteur moest hem aansporen om op te staan - deze trein ging door voor een controle, of hij alsjeblieft het treinstelsel kon verlaten. Ja, dat kon hij wel, en deed hij ook, samen met zijn twee weekendtassen en onweershumeur.
Het station waar hij op terecht kwam toen hij de trein uitstapte, was verrassend klein, maar het was nog steeds groot (en zeker druk) genoeg om de jongen in de war te brengen. Verloren keek het joch om zich heen.

Wacht - waar moest hij ook alweer naartoe?

<sub>Haar punten waren geweldig geweest, haar inzet was perfect, maar alleen haar attitude moest beter. Toch had ze van de directrice -na een preek wel te verstaan- toestemming gekregen om naar huis te reizen. Het had haar goed gedaan om haar familie te zien, die er duidelijk wat beter doorvoed uitzagen door het maandelijkse geld dat ze op stuurde. Haar hart was gesmolten toen ze hoorde dat haar broer -als een echte Robin Hood- een deel van het geld gebruikte om de nog armere kinderen te voeden. Hierdoor werd hij als een held gezien in de straten van Cenarion, iets waar dit arme straatkind niet trotser van kon worden. Wolf had veel bekijks getrokken van de jongere kinderen in de buurt en blaffend had hij met hun zitten spelen, terwijl zijn baasje naar de verhalen van haar ouders luisterde. Er was ook verontrustend nieuws geweest, aangezien haar nonkel het blijkbaar niet zo goed deed. Zijn gezondheid ging zienderogen achter uit en zijn vrouw -haar tante dus- kon het medicijn dat ze nodig hadden niet betalen. Dit was dan ook haar kopzorg geweest tijdens de treinreis terug.

Getallen vlogen door haar gedachten toen ze aan het bereken was hoelang haar nonkel nog te leven had zonder medicijn en hoelang zij nodig had om het geld bij aan te sprokkelen. Haar conclusie was dat -zelfs als ze nog drie extra baantjes pakte- ze het geld nooit op tijd had. Een donkerharige jongen in de cabine naast hem zag er behoorlijk gespannen uit en zoals Cat had hij ook niet de beste kleren aan -niet dat de brunette veel om haar uiterlijk gaf. Kort vlogen haar ogen over deze heen, tot ze door had dat ze onbeleefd was en ze maar weer uit het raam staarde.

Wolf piepte angstig toen de trein tot stilstand kwam en loom begon het meisje aan het verzamelen van haar spullen. Het duurde even -zeker op haar tempo- voor ze alles gevonden had. Een vest lag zielig onder haar treinstoel, haar koffers waren ergens aan de kant geschoven en Wolf's halsband was op wonderlijke wijze verdwenen. Een conducteur kwam de jongen in de cabine aansporen om te gaan en gaf het meisje een afkeurende blik, toen deze met haar handen vol boeken -die ze dringend moest leren voor school- haar stoel probeerde uit te komen. De puppy trippelde vrolijk achter haar aan en met haar ogen op de stapel boeken in haar armen gefixeerd stapte ze uit. Alleen had ze niet verwacht dat er plots iemand zin had om midden op het perron stil te blijven staan en pardoes botste ze dan ook tegen hem op. "Shit." Schold ze, toen haar schoolboeken alle kanten op rolde. Ze moest goede punten halen voor haar thuisfront en dat ging niet lukken als haar boeken helemaal gehavend waren, plus ze had het geld gewoon niet om nieuwe te betalen. De persoon waar ze tegen op gebotst was, bleek de jongen uit de trein te zijn en lichtjes verontschuldigend begon ze grommend aan het verzamelen van haar stapel.</sub>