Haar zwarte haren zaten in een staart losjes samengebonden en enkele plukken speelde met de wind. Haar handen hielden zich vast aan de ijzeren touwen van de schommel, dankzij de wind werd ze zachtjes op en neer geduwd. De avond zou weldra vallen en eigenlijk moest het meisje al op weg zijn naar de Academie. Maar omdat haar werkdag er juist opzat, wou ze liever nog even rusten. Genietend van de stilte die de avond bracht sloot ze haar ogen en liet ze haar hoofd een beetje achterover hangen. Zachtjes daalde haar borstkas en rees hij even later ook weer op. De amberkleurige kijkers van Cat waren naar de hemel gericht, opzoek naar tekens van een leven dat zij niet kon zien. Haar werkkleren zaten verfrommeld in een half kapotte rugzak. Niet iedereen op Rikka High was een rijkeluiskind. Nee, Cat was alles behalve. Haar hele leven had ze al op de straten moeten vecht voor eten. Dankzij haar gave had ze meer kunnen bemachtigen dan de rest en sinds kort kon ze in hun achtertuin -als je het dorre stukje grond een achtertuin kon noemen- enkele eetbare planten laten groeien. Maar nu ze dankzij een studiebeurs naar een echte school kon, moest haar familie het zelf maar redden in de donkere straten van Cendarion. Lantaarns floepte om haar heen aan en gaven haar getinte huid een spookachtige gloed. Het werken deed ze zodat ze eens in de maand, als ze haar loon kreeg, wat geld op kon sturen naar haar familie en af en toe als ze nog wat over had, kocht ze een extraatje voor zichzelf. Omdat ze zo diep in gedachten was geweest had ze niet gehoord dat er iemand op haar afkwam. Haar waakzaamheid begon af te zakken sinds hier was.

››Eerst Trush! sorry dat het zo kort is!

Zijn handen waren diep weggestoken in zijn - voor een jongen lange - jas en groef tussen zijn spullen heen die daarin zaten. Hij voelde zijn telefoon die hij een aantal jaar geleden gestolen had, maar waarvan hij toentertijd geen oplader gehad had, een pakje kauwgom en zijn vertrouwde aansteker met sigaretten. Vlug pakte hij deze eruit en hij zette een sigaret tussen zijn lippen, waarna hij die aanstook met de zwarte aansteker. Hij hield zijn hand voor de vlam zodat de wind hem niet uitwaaide. Trush inhaleerde diep en met een zucht blies hij de rook weer uit. Daar was hij wel even aan toe geweest. Zijn zwarte haar danste op de wind, maar kwam vervelend voor zijn ogen terecht, dus deed hij het met een hairflip weer weg. De groene ogen van de jongen schoten naar de grijze lucht. Er was vast een storm op komst. Het werd steeds een beetje donkerder, en al lopend rookte hij zijn sigaretje op. Toen deze op was, gooide hij hem op de grond en doofde hem met zijn afgetrapte, zwarte nep vans. De lantaarns waren inmiddels aangegaan en verbaasd keek de lange jongen om zich heen. Waar was hij nu weer terecht gekomen? Ergens in de verte hoorde hij twee dronkaards, en hij besloot dat hij maar is naar een wat meer bewoon deel moest gaan van de stad. Hij liep op de lichten af, zoals hij dat vroeger ook altijd gedaan had, en kwam uit op een soort speeltuintje, waar hij een meisje van zijn school zag zitten. Rustig ging hij naast haar staan en zei hij zachtjes: "Hallo."

Met  het vallen van de avond werd het ook kouder, niet dat het meisje daar erg veel last van had. Een oude trui slobberde om haar lichaam en aan haar voeten zaten versleten sneakers. Eigenlijk was alles aan haar kleren versleten, ze kon makkelijk voor een zwerver door gaan. Natuurlijk kon ze dingen gaan stelen of meer geld voor zichzelf houden, maar daar deed ze niet. Het schuldgevoel zou haar te veel worden. Een zwartharige jongen met lange jas nam langs haar plaats. Waarschijnlijk had ze hem wel eens op school gezien, maar ze kon het zich nogal moeilijk herinneren. "Hallo." Zei ze vriendelijk. Met haar voet schoof ze haar rugzak met werkkledij naar zich toe en met haar voet propte ze de overhangende rok erin. Een koffievlek was op de witte stof verschenen, dus moest ze hem dringend maar eens wassen. "Cat Donovan." Ze draaide zich lichtjes naar de jongen toe en stak haar hand uit. Dat ze op de straten was opgevoed betekende niet dat ze geen manieren had. Haar ouders hadden haar met respect voor de natuur en mede-Astral opgevoed. Daardoor was stelen ook geen optie, haar familie zou zo teleurgesteld zijn in haar en die last wou ze niet op haar schouders hebben. Zachtjes, heel zachtjes, kromde ze haar vingers alsof ze iemand lokte. Het gras onder haar voeten zorgde dat ze zich in haar element voelde en een kleine madelief kwam toverschijn, zijn witte bladeren naar de hemel gericht. Haar voet schoof zich zachtjes en subtiel ervoor, alsof ze het wou beschermen. Cat deed dat wel vaker, zo random planten laten groeien. Tegen de verveling, tegen de eenzaamheid, ze kon het verschil niet meer goed zien.

Zijn groene ogen namen de ander is goed op en hij kwam tot de conclusie dat hij het meisje wel mocht. Ze zag er namelijk niet zo uit als de meeste Astrals, nee, ze was duidelijk niet van de rijkelui - hijzelf ook niet. Met een zucht pakte hij een nieuwe sigaret uit zijn zak en stak deze aan. "Hallo." Antwoordde het meisje vriendelijk en hij glimlachte kleintjes. Hij moest haar niet gelijk al als vriendelijk afschrijven. Het was vaak genoeg gebeurd dat hij dat gedaan had en die persoon hem dan liet vallen. Trush zijn ogen schoten naar haar voet, waarmee ze een rugzak dichter naar haar toe schoof en een kledingstuk dieper de tas induwde. Het was duidelijk geen vrije tijdskleding, dus ze moest ergens werken. Een frons verscheen op zijn gezicht. Dat moest hij eigenlijk ook maar is gaan doen.
"Cat Donovan." Met een verbaasde blik keek hij naar het meisje. Oh, haar naam. Dan moest hij zichzelf ook maar voorstellen. Hij haalde zijn sigaret tussen zijn lippen vandaan en hield hem tussen zijn vingers. "Trush." Zei hij simpel en haalde zijn schouders op. Zijn achternaam, daar was hij niet trots op, dus die hoefde hij ook niet te noemen.
De jongen realiseerde zich iets. Misschien wilde deze Cat ook wel roken, onbeschoft van hem. Met een glimlach haalde hij het pakje uit zijn zak, waar met koeienletters op stond: 'ROKEN IS DODELIJK.' Pf. Zo erg was het niet. Hij held het pakte voor. "Ook eentje?"

Dat de rookwalm in haar gezicht blies, probeerde ze te negeren. Op roken had ze het nooit echt gehad, het deed alleen maar slechte dingen. Dat de jongen rookte maakte haar dan ook niet echt heel veel uit, zolang ze er maar niet teveel last van had. "Trush." Ze bekeek hem met haar amberkleurige ogen. Trush dus, nog een naam die ze opsloeg in haar geheugen. Aan zijn kleren te zien was hij ook niet één van die rijke snobs, waar Rikka High precies vol van was. Daarmee stond hij niet direct op haar die-persoon-is-awesome-lijstje. Nee, die plaats moest je verdienen, maar de avond was nog jong. Toen hij een pakketje tevoorschijn haalde, sloeg ze zijn aanbod vriendelijk af. Dat hij rookte, oké. Zij ging niet mee doen. Dat 'Roken is dodelijk!' dingetje op de pakketjes deed ook niet veel af en eigenlijk moest het meisje daarom glimlachen. Ze konden er beter iets op zetten in de trant van Met x aantal pakjes per jaar kan je een Ferrari kopen.' Of iets anders interessants. Misschien dat dan minder personen zouden beginnen aan de slechte gewoonte. De stilte hing tussen hen in als een zwaar beladen deken. "Dus..." Begon ze zachtjes, niet omdat ze bang was of zo. Absoluut niet! Ze had gewoon wat teveel respect voor de stilte van de avond. "Wat brengt jou hier?" De vraag was simpel, formeel en verwachtte een simpel antwoord. Of een levensverhaal, aan de zwartharige jongen de keus. Ze verplaatste haar amberkleurige blik naar een straatlantaarn tegen over de speeltuin. Af en toe knipperde het licht, alsof ze lamp nu al vermoeid was.

Hij hield het pakje voor haar, maar ze sloeg zijn aanbod af. Maakte hem niks uit, had hij ook weer een sigaret extra, right? Hij stopte ze met een knik naar Cat terug in zijn zak, en begon zijn eigen op te roken. Ondertussen bekeek hij het meisje. Ze was groot, en als hij het goed zag waren haar vormen ook wel groot. Dat vond hij niet erg. Als hij gezelschap had vond hij het natuurlijk wel leuk als het ook nog is een knap meisje was in plaats van een ugly Betty. Toen zijn sigaret op was - al die tijd was het tussen hen stil geweest - begon het meisje te praten.

"Dus..." Zei ze, en het verbaasde Cam wat dat het zo zachtjes eruit kwam. Dat verwachtte je niet van zo'n potige dame.  "Wat brengt jou hier?" Zijn ogen versmalden zich iets. Was het de bedoeling om een diepe vraag te zijn of een simpele? Hij koos voor het laatste. "Ik liep gewoon wat rond," antwoordde hij, waarna hij haar nieuwsgierig aankeek. "En jij?"

~ Just so you know, zijn naam is veranderd naar Cameron (sorry x3)

<sub>Buiten de hun twee was er niemand in de speeltuin. Dat zag ze niet door haar uitzonderlijke -kuch- nachtzicht, maar dat voelde ze aan de grond. Dankzij de verbintenis van planten en boomwortels kon ze aanwezigheden voelen, iets wat heel handig was als je elke dag op je hoede moest zijn. Gasten met wie je gisteren nog omging, konden vandaag je dood betekenen. Hier op Rikka High was haar waakzaamheid verslapt en eigenlijk was dat niet echt slim. Haar slaap was nog steeds licht en het sluipen had ze nog niet verleerd, maar het altijd controleren van de grond was ze vergeten. Soms leek het alsof dat een vorig leven was, maar dan herinnerde ze zich eraan dat haar familie in de straten van Cendarion op haar aan het wachten waren, arm en uitgehongerd.

De nieuwsgierige blik van de jongen gaf haar de kriebels. Cat had er nooit tegen gekund als iemand haar aanstaarde. "Werk." Ze knikte naar de tas. De jongen had dus niet gekozen voor de levensverhaal optie en ergens was ze daar wel blij om. De brunette was niet echt het type meisje dat uren naar de problemen van andere kon horen -of uren over haar eigen problemen praten. Nee, ze nam de problemen vast en loste hen op, of ze stopte hen heel diep weg. Een nieuwsgierige vlam begon te brandde, aangezien de jongen bij haar op school zat -of daar ging ze toch vanuit- zou hij toch ook een element en energie hebben? "Met welke gave ben jij begiftigd?" Zei ze met een bekakt accent, maar terwijl ze het zei, keek ze hem recht in de ogen met een speelse twinkel. Gewoon voor de fun. Wat spelen kon nooit kwaad.</sub>

"Werk." Was het simpele - maar niet onvriendelijke - antwoord dat hij van haar kreeg, waarna ze naar de tas knikte. Ah, vandaar de kleding. Cameron knikte met een glimlach op zijn gezicht, wel een coole glimlach natuurlijk. "Met welke gave ben jij begiftigd?" Haar bekakte stem maakte hem aan het lachen en grinnikend keek hij haar aan. Haar ogen keken speels en hijzelf moest er haast wel hetzelfde uit zien. "De beste van allemaal," zei hij even bekakt terug, maar daarna legde hij zijn vinger op zijn lippen. "Ssh," zei hij, en daarna wenkte hij haar.

"Ik.. Ik heb de gave der gaves. Ik heb positieve en negatieve energie en alle elementen." Zijn stem klonk nu niet meer bekakt maar serieus, al stonden zijn ogen ondeugend. Aan zijn stem kon je niet horen dat hij een grapje maakte, maar als je zijn gezicht bekeek.. Dan wist je het meteen. "How 'bout you?" Vroeg hij met een knipoog.

<sub>Het was fijn om te lachen, zeker nu ze niet constant achter haar rug moest kijken. Zijn coole lach werkte aanstekelijk en pretlichtjes verschenen in haar ogen. Toen hij naar voren leunde om haar zijn gave te vertellen, ging ze nieuwsgierig dichterbij. Aangezien hij ze zo raar overdeed, moest het oftewel een heel grote gave zijn of hij was gewoon met haar aan het dollen. Zijn bekakt accent was goed, beter dan het hare misschien zelfs, maar zijn gezicht moest beter. Veel tijd om erover na te denken had ze niet, aangezien de jongen zijn gave vertelde.

"De gave der gaves, really." Zei ze lichtjes sarcastisch. Beide energie plus alle elementen, grapjas. "Well," begon ze mysterieus, toen hij naar haar gave vroeg, "Ik heb de gave van tijd. In werkelijkheid hebben we dit gesprek al meerdere keren gevoerd, maar meestal spoelde ik terug op het moment dat jij van plan was mij een kus te geven." Zei ze uitdagend, waarna ze hem met een lichte grijns aankeek, wachtend op zijn reactie. Haar stem was overtuigend, misschien haar gezicht zelfs, alleen de grijns, die was teveel.</sub>

"De gave der gaves, really." Met een vrolijke glimlach keek hij haar aan, waarna hij zeer enthousiast met zijn hoofd knikte. Natuurlijk had hij die, sarcasme sarcasme. "Well," Hier ging het komen. Met een opnieuw nieuwsgierige blik keek de jongen Cat aan, en luisterde naar wat ze voor hem in petto had. "Ik heb de gave van tijd." Natuurlijk, de gave van tijd.. Hoe kon hij daar niet op gekomen zijn? Dat was de gave der gaves der legende, duh. "In werkelijkheid hebben we dit gesprek al meerdere keren gevoerd, maar meestal spoelde ik terug op het moment dat jij van plan was mij een kus te geven." Zijn wenkbrauw schoot omhoog en hij hield zijn hoofd een beetje schuin, terwijl hij naar haar grijns keek kon hij het niet laten om zelf ook een grijns op zijn gezicht te krijgen.

"Oh ja? En hoe ga je dat bewijzen?" Vroeg hij, even uitdagend als zij daarnet. Hij was haar wel heel erg aan het kopiëren zeg. Eigenlijk mocht hij zijn muren niet neerhalen, zijn vrolijke ik niet laten zien. Hij moest de cool dude spelen.

_{De jongen was haar tonen vlotjes aan het overnemen, maar ja, als je al om zo'n kleine dingen boos zou worden, zou het leven er miserabel uitzien. Alleen het bewijs was moeilijker, maar zij had zichzelf erin gepraat en waarschijnlijk zou ze zichzelf er ook wel weer uit krijgen. Ze deed alsof ze op haar horloge keek -die ze natuurlijk niet om had. "Om 20 over nooit zal jij naar voren buigen en omdat ik natuurlijk een ontzettend coole gave heb, zet ik de tijd dan gewoon terug." Het ging gemakkelijker dan ze had verwacht, maar ze had dan ook enkele jaren gehad om te oefen op haar leugenkunsten. De lantaarn voor haar -waar ze al even naar aan het staren was- flakkerde kort en doofde toen uit, alsof hij nog een laatste kreet had gegeven. Direct werd het een stukje donkerder aan de overkant van de straat, maar ze moest nergens bang voor zijn -hield ze zichzelf voor. Haar element had ze behoorlijk onder controle en ook het voelen van aanwezigheden was een plus punt. Diep ademde ze in, om de opkomende angst te controleren, een angst die ze al een hele tijd niet meer gevoeld had.}

Cat keek op haar niet-bestaande horloge en hij keek het met een scheve grijns - zijn bekende, scheve grijns - aan. Tuuurlijk, zo realistisch. "Om 20 over nooit zal jij naar voren buigen en omdat ik natuurlijk een ontzettend coole gave heb, zet ik de tijd dan gewoon terug." Heel erg onder de indruk (kuch) keek hij haar aan, waarbij hij met zijn hoofd schudde en tegen de zijkant van zijn hoofd tikte, om aan te duiden dat ze gek was. "Volgens mij bestaat die tijd niet hoor, en zit je maar wat te liegen," Het klonk beschuldigend, maar ze wist natuurlijk wel dat hij een grapje maakte - hopelijk dan. De lantaarnpaal naast hen ging uit, en hij keek er vluchtig naar. Ach, hij had toch geen last van het donker en was er al helemaal niet bang van. Cat haalde diep adem en verbaasd keek hij haar aan, waarna zijn ogen zich wat samenknepen. Was ze bang? "Ben je bang voor het donker?" Vroeg hij. Cam had het nooit gesnapt als Astrals bang waren voor het donker. Je was immers bang voor de dingen erin, en daarvan wist je toch altijd wel wat dat was? Dus dan kon je zeggen; "Ik ben bang voor geesten" of zoiets, in plaats van "Ik ben bang in het donker". Maar dat was maar een theorie.

<sub>Quasi-verontwaardigt keek ze de jongen aan. Zij? Gek? Nah. Ze rolde met haar ogen door de woorden van de jongen. No shit, Sherlock. Maar die vriendelijke woorden ging ze maar niet hardop zeggen. Op haar diepe zucht kreeg ze een vervelende vraag, natuurlijk was ze niet bang voor het donker. Ze was meer bang voor diegene die in het donker kon staan, al was het erg onwaarschijnlijk dat die iemand hier was. Daarom kreeg de jongen ook een schouderophaal als antwoord. Ze hield zichzelf voor dat als hij hier zou zijn, ze zijn aanwezigheid wel zou voelen.

"Zeg nu eens eerlijk, wat is je gave?" Ging ze onverstoorbaar verder. Terwijl haar ogen vlug over de donkere plek schoten, maar daarna moest ze van zichzelf daar mee stoppen. Ze putte kracht uit de warme grond onder haar voeten, al wist ze niet zeker of die jongen dat ook kon voelen. Niet-Aarde-Astral kende de echte waarde van de planeet en zijn fauna&flora niet. Daarom snapte de brunette ook totaal niet waarom ze zouden vervuilen, hun eigen planeet vergiftigen?</sub>

Het enige wat ze deed was haar schouders ophalen, en Cam kneep zijn ogen wat samen. Als ze hem niks wilde vertellen, moest ze niet zo vrolijk gaan doen. Hij klapte door deze simpele beweging vrijwel meteen weer dicht, en haalde onverstoord een nieuwe sigaret uit zijn zak en stak deze aan, waarna hij diep inhaleerde en de rook uitblies zodat er een cirkeltje ontstond.

Na een paar keer inhaleren vroeg het meisje een nieuwe vraag. "Zeg nu eens eerlijk, wat is je gave?" Met een verveelde blik keek hij haar aan. Nu wel weer vragen, natuurlijk. "Vuur." Zei hij. Er was geen vrolijkheid meer in zijn stem te bekennen. Cat had hem laten denken aan Isa. Er vormden tranen in zijn ogen, maar hij knipperde ze snel weg. Isa, die uit het niets vermoord was, zonder dat hij wist waarom - en zonder dat hij haar had kunnen helpen. Met een woeste snuif ademde hij nieuwe rook in.