Fuck de lessen en fuck al die leraren. Stomme gezeik ook altijd om niks. Het was nooit goed met die hufters, ze wilde altijd meer. Dat stelletje wist niet hoe ze tevreden moesten zijn. ‘Op tijd? Les volledig bijgewoond? Huiswerk gemaakt? Kom op jongeman, je kan beter dan dit!’ Krijg toch de tering en rot weg. Ze zeiden de dingen alsof hij ze voor zijn lol deed en hij maar dankbaar moest zijn wanneer hij een extra opdracht kreeg. Bloedzuigers, al die leraren. Een les volgen stelde hem vrijwel nooit in een goed humeur. Dus tijdens de schooluren kon je maar beter uit de jongeheer zijn buurt blijven, voor je eigen gezondheid. Tip van de dag.

Voor nu had de jonge een korte pauze van een kwartiertje. Andere leerlingen gebruikte die tijd om even snel langs de cafetaria te wippen voor een gehaast tussendoortje. Anderen liepen alvast naar het juiste lokaal toe om daar braaf te wachten tot de volgende les zou beginnen. Maar voor Rygh leek dit een mooi moment om buiten even een peukie op te steken en wat stoom af te blazen. Of beter gezegd; stoom uit te blazen.
Met zware, lome passen stapte hij de traptreden af, in zijn jaszak ondertussen al zoekend naar zijn traktatie voor vanmiddag. Sinds hij hier op school zat roste hij er nog meer pakken sigaretten door dan voorheen. Hij hield geen cent over op deze manier. Maar hij was natuurlijk niet verstandig genoeg om te bedenken dat het misschien beter zou zijn om compleet te stoppen met deze slechte gewoonte. Waarom zou hij nu opeens gaan denken als een volwassene? Hij nam waar hij trek in had, dat was zijn menselijk recht.
Toen hij eindelijk zijn pakje longkanker en zijn aansteker had gevonden, was hij bijna onderaan de trap. Eén van de sigaretten werd al in zijn mond gestoken, nog voordat hij de grote deuren uit was gelopen. Eindelijk, even lekker rustig zijn longen naar de kloten helpen zonder het gezeik van iemand anders aan zijn kop te krijgen. Soms had het leven toch nog zijn mooie momenten.

OOC: Aubree pls.~

Hij kon het gevoel van ontspanning en tabak in zijn longen al bijna proeven. De buitenlucht was altijd een perfect moment om er eentje op te steken. Buiten zijn was geen frisse neus halen, het was een excuus om symbolisch zijn geld in de fik te zetten. Maar hij genoot er altijd van. Het viel vrij zelden van zijn gelaatuitdrukkingen af te lezen, maar hij genoot weldegelijk van de zwarte stickjes des doods. Als je er poëtisch naar keek, kon je bijna zeggen dat hij genoot van zijn eigen ondergang, maar daar was de jongen zelf niet poëtisch, noch intelligent genoeg voor. Voor hem was het gewoon: Roken is lekker.
Waar hij niet van genoot was wanneer het hem weer eens niet gegund werd en Astrals om hem heen moeilijk(er) gingen doen. Nee, hij had het dan niet over de typische berichten roken is dodelijk, die ook al onvermijdelijk waren op de pakjes zelf, die berichten filterde hij er gewoon uit. Nee, hij had het hierin over personen die het opeens nodig vonden om hem terug te trekken met een opmerking, zijn aandacht probeerde te trekken en voor afleiding zorgde. Zoals nu ook weer gebeurde. En het had geen positieve werking op zijn humeur.

Het stemgeluid dat hem op het laatste moment nog wegtrok van zijn ontspanning was zacht en voorzichtig. De zwarte stappen stopte en de echo’s van die stappen stierven langzaam. In een normale situatie had dit hem niet tegen gehouden. Waarom zou het? Waarom zou het gepiep van een klein muisje hem moeten storen? Maar vandaag was zijn bui slecht genoeg dat hij er toch naar omkeek. Eerst keek hij enkel naar het kleine ding dat succesvol zijn aandacht had getrokken. Maar daarna besloot hij toch om de afstand tussen hen te overbruggen. Met een paar grote stappen stond hij voor haar, waarna hij zijn aansteker aangestoken naar zijn sigaret bracht. Zijn kostbare rooktijd mocht niet verloren gaan aan één of andere griet.
De eerste puf aan rook werd in haar gezichtsveld uitgeblazen, wat Rygh ergens tevreden leek te stellen, hoewel die tevredenheid slechts zeer subtiel te zien was in zijn ogen. “Wat?” vroeg zijn stem verrassend kalm, maar stille wateren konden zeer verraderlijk zijn.