GENERAL

[ NAME ] Fealwen Eira Downsia Awyr Fel'dan
[ GENDER ] Vrouw
[ AGE ] 41 jaar
[ ELEMENT ] Water
[ ENERGY ] Negatief
[ YEAR ] X
[ BIRTH PLACE ] Eldara

APPEARANCE

[ HAIR ] Rood, kort
[ EYES ] Bruinrood
[ LENGTH ] 1m56
[ BUILD ] Kort en vrouwelijk gevormd
[ CLOTHES ] Formele kleding
[ SPECIAL ] X

PERSONALITY

Fealwen is erin geslaagd over haar vroegere onzekerheid heen te stappen en zich zelfverzekerd op te stellen naar de buitenwereld. Dit neemt niet weg dat ze nog wel eens aan zichzelf twijfelt, maar niet meer op een disfunctionele manier die haar ervan zou weerhouden normaal te werken en te leven. Ook Fealwens perfectionisme is een stuk minder destructief, al stuurt het nog steeds haar gedrag. Alles moet kloppen en uitgewerkt zijn tot in de puntjes, Fealwen haat het om te falen en om slecht voorbereid ergens aan te beginnen. Voor haar kun je niets doen zonder er eerst over na te denken. Door haar sterk gegroeide zelfvertrouwen kan ze zich wel te trots gedragen: ze heeft de neiging haar eigen kunnen teveel te overschatten en neemt dan ook veels te veel hooi op de vork. Omdat ze het idee heeft dingen beter zelf op te kunnen lossen, omdat ze zelf weet hoe ze het wil hebben, probeert ze zoveel mogelijk taken naar zichzelf toe te trekken. Er blijft zo weinig over voor anderen en Fealwen is niet gemaakt om simpelweg een teamlid te zijn. Ze heeft een doel nodig, een functie waar ze al haar aandacht en energie op kan focussen. Van anderen verwacht ze niet zoveel inzet en hart voor hun taak als van zichzelf, maar ze verwacht wel een serieuze aanpak.

Fealwen is in de sociale interactie niet al te gemakkelijk: het liefste houdt ze haar emoties weggestopt, onzichtbaar voor zichzelf en anderen. Ze zijn niet nuttig in het verrichten van haar werk op een zo efficiënt mogelijke manier en maken het alleen maar lastiger. Hierdoor komt ze vaak koel en afstandelijk over: het is ook haar streven om echt zo te zijn, niet alleen maar zo te doen. Van Fealwen kan je erop aan dat ze een zaak zo rechtvaardig mogelijk aan zal pakken en naar alle kanten van het verhaal zal zoeken, maar voor vriendschap kun je minder snel bij haar aankloppen. Vooral op het werk probeert ze puur professionele relaties te behouden. Iemand aardig vinden, prima; maar samen erop uit ziet ze niet zo zitten. Toch is het niet lastig voor haar om met anderen te interacteren: ze heeft prima een idee van waar ze heen wil, kan zichzelf goed duidelijk maken en heeft wel wat overtuigingskracht achter de hand. Daarbij is ze ook totaal niet ongevoelig voor de emoties van anderen. Dat ze de emoties zelf niet toont, betekent niet dat ze ze niet begrijpt. Fealwen zal alleen weinig op de emotionele staat van een ander ingaan als het geen nut voor haar heeft, omdat die persoon op dat moment zichzelf eroverheen zal moeten helpen.

Wanneer ze om hulp gevraagd wordt echter, zal Fealwen wel proberen zich voor de ander in te zetten. Evenals de meeste dingen in het leven neemt ze vragen en dergelijke bloedserieus en zal ze alles doen wat ze kan om het op te lossen. Verder is ze, naast dat ze kil over kan komen, ook erg rustig. Ze zal het niet snel laten gebeuren dat woede haar opzweept en impulsiviteit is haar vreemd. Ze kan rustig en stil blijven door haar vertrouwen in haar eigen kunnen. Hoewel ze voor normale feedback open staat, blijft het lastig om te slikken. Sterke kritiek brengt haar van haar stuk, omdat het eet aan de fundatie van zelfvertrouwen die ze moeizaam voor zichzelf gelegd heeft.
Een karaktertrek die ze ook heeft is het eerlijk en direct zijn in de benadering. Fealwen liegt en bedriegt niet graag: ze krijgt wat ze wil liever op een eerlijke manier. Toch zal een leugentje om bestwil haar niet te zwaar op het hart liggen, je moet immers weten wanneer de waarheid de slechtere optie is.

Fealwen houdt ervan Bela te verzorgen en uit te laten, deels omdat het haar wat rust en tijd voor zichzelf geeft. Ook houdt ze ervan naar de regen te luisteren en van traditionele muziek uit haar geboorteplaats. Daarnaast is lezen een hobby van haar: vooral boeken over onderwerpen waar ze op het moment wat aan heeft, of dingen die in haar interesse liggen, bijvoorbeeld over magie. Verder is ze dol op rust en orde en is ze vrij pragmatisch ingesteld: het gaat om het nut van de zaken.

[ LIKES ] Rationaliteit en logica - Lesgeven - Bela
[ DISLIKES ] Ordeverstoring - Informele zaken - Impulsiviteit

Bela
Bela is een witte, mannelijke Samojeed die in een periode van rouw bij Fealwen is gekomen. Hoewel ze eerst niet helemaal aan zijn gezelschap kon wennen, is het nu vreemd de kamer binnen te stappen en niet begroet te worden door de hond. Het dier is erg loyaal en niet gemakkelijk af te schrikken. Fealwen heeft hem goed afgericht, dus luistert hij al naar de kleinste gebaren en veranderingen in lichaamstaal. Ook heeft Fealwen snel door wanneer er iets is: de twee zijn goed op elkaar afgestemd. Verder is Bela erg beschermend over de vrouw en is hij in het begin erg voorzichtig rond vreemden, tot hij vindt dat ze niets zullen gaan doen. Wanneer hij kan zal hij dichtbij de zijde van de vrouw blijven, zelfs als er geen gevaar dreigt. De hond is een flink beest en komt ook met zijn kop bij Fealwens heup. Dit weerhoudt hem er niet van zich af en toe als een enorme puppy te gedragen.

Magie
Water + Negatieve Energie. Fealwens magie is vooral offensief georiënteerd. Ze heeft een enorme zelfbeheersing, maar als je deze doorbreekt is er geen reden om blij te zijn. Dingen als helen en schilden maken en andere defensieve magiegebruiken gaan haar maar lastig af. Hoewel Fealwen les in al deze technieken heeft gehad en ze ook tot op zekere hoogte toe kan passen, zijn de meeste defensieve technieken bij haar net goed genoeg om er basislessen in te kunnen geven. Haar specialisatie ligt bij het offensieve deel van watermagie. Ze is in staat water te vervormen, te besturen en een goede aanval uit te voeren. Verder is ze alleen ingewijd in de technieken die iedere opgeleide watermagiër kent; de meer speciale en gevorderde technieken liggen buiten haar bereik qua tijd en kunnen, hoewel ze door het vele lezen af en toe een spreuk vindt die ze zichzelf aan kan leren. Heel vaak faalt dit ook, vanwege het hoge niveau dat voor energie nodig is.  

GESCHIEDENIS

Cruel Fate
De jonge Fealwen groeide op in vrij klein dorpje, enigszins afgelegen, maar nog wel op een aan te reizen afstand naar de dichtstbijzijnd stad. Vlakbij het dorpje was bosrijk gebied en er liepen vele rivieren langs het dorpje en door het bos. De ouders van Fealwen maakten zich niet zoveel zorgen en lieten het meisje en haar broer vrij in wat ze deden, zolang ze maar weer voor het eten thuis waren. Op een dag gingen de twee samen het bos in, om te zwemmen bij de rivier. Fealwen was nog klein, ze kon het nog nauwelijks. Dus zou haar oudere broer Tim, waar ze zo tegenop keek, haar wel eens leren hoe het werkte. Hij was haar grote voorbeeld: ze volgde hem wanneer ze kon, probeerde dingen van hem op te pikken. Zo ook dat ze hem die dag vrolijk het bos in volgde, klaar voor haar eerste zwemles.
Ze begonnen in een kabbelend beekje, waar het water ondiep was en Fealwen leerde hier haar eerste slagbewegingen maken. Tim hield haar boven water, zorgde dat ze niet verdronk. Het meisje kreeg het snel te pakken. In, uit, je bewegingen één maken met het water. Na een uurtje of wat besloot haar broer dat ze het wel in een dieper stukje van de rivier konden proberen, als de stroming niet te sterk was.. Hij kon zijn zin niet afmaken; Fealwen rende al weg, was zo blij met haar vorderingen dat ze niet kon wachten het uit te proberen in de échte rivier, niet in zo’n beginnersbeekje! Het meisje keek lachend achterom naar haar broer, schonk geen aandacht aan de woorden die verdwenen in de wind. Ze sprong zo het water in.

De stroming rukte aan haar lichaam en als achtjarige kon ze zich er niet tegen verzetten. Ze gilde, spartelde om ergens houvast te vinden, maar ze was niet meer dan een lappenpop voor de stroming. Steeds verder en verder werd ze weggesleept: het meisje had niet eens door dat haar broer achter haar aan de rivier in sprong, in een wanhopige poging haar te redden.
Waarschijnlijk had ze geluk gehad doordat ze kleiner was geweest. Was haar lichaam minder tegen de rotsen geknald dan het zijne. Ze zou het nooit weten en dat ze geluk had gehad was wel het laatste waar ze aan dacht toen ze wakker werd, verkleumd tot op het bot en met een flinke hoofdwond en helemaal beurs. Het duurde een dag of twee voor ze weer op haar trillende benen durfde te staan, haar bed uit durfde te komen.. en een huis aantrof dat leger is dan ze het zich herinnerde. Haar ouders ware in het zwart gekleed en ze moest mee, mee naar een begrafenis met een lege kist. Het lichaam van Tim is nooit gevonden, maar hij is ook nooit meer thuis gekomen.

Belittled
Van dit hele gebeuren houdt Fealwen een trauma aan water over. Ze durft niet meer in de buurt van hard stromend water te komen en heeft zwemmen afgezworen. Zelfs haar voeten wil ze niet in het water dopen. Het verlies van haar broer laat haar en de familie door een hele rouwperiode gaan, maar na een maand of twee komt dan toch het besef: ze moeten door met hun leven. Tim is weg, maar zij moeten verder. De sfeer thuis is echter wel veranderd. Fealwen is een veel schuwer kind geworden, dat meer binnen blijft en vaak alleen staat. Mairwen en Seth gedragen zich ook anders: ouders horen hun kind niet te begraven. Waar ze vroeger alle vrijheid aan Fealwen gaven, proberen ze haar nu zo dicht mogelijk bij zich te houden. Ze behandelen haar als en klein kind, zelfs als ze opgroeit en steeds ouder wordt. Haar ouders willen haar niets zelf laten doen: ze kunnen hun andere kind niets laten overkomen! Het was hun schuld om ze zomaar de bossen in te laten gaan, het was hun schuld dat… Het maakt Fealwen ontzettend onzeker. Kan ze niets, is dat de reden waarom ze niets mag? Haar ouders praten vrijwel alle activiteiten uit haar hoofd, ontmoedigen haar in haar eentje dingen te ondernemen. Het voedt een laag zelfvertrouwen en onzekerheid in het meisje, die veel te afhankelijk van haar ouders gemaakt is, terwijl ze ook los wil komen.
Langzamerhand verandert Fealwens angst voor water in een ware obsessie. Als je ergens extreem bang voor bent, wordt het onmogelijk te negeren. Je aandacht trekt ernaartoe, het is het enige dat je ziet. Ze zoekt nu steeds vaker een rivier op en blijft dan op een paar meter afstand staan, kijkt ernaar. Ze beweegt niet, ze doet niets. Ze kijkt alleen en niemand weet wat er in haar hoofd omgaat. Ergens staat ze daar, omdat ze haar angst graag wil overwinnen. Wat is nou een waterelemental, die zijn eigen element niet aan durft te raken? Hoe kan ze haar ouders bewijzen dat ze hun overbezorgdheid niet nodig heeft, als ze deze stap niet kan zetten? Het meisje kan alleen haar blik op de rivier richten en een brok in haar keel voelen. De enorme weerstand als ze een stap dichterbij wil komen. Het voelt alsof ze bevroren is en haar lichaam haar geen enkele beweging wil laten maken. Als ze zichzelf te lang dwingt, komt er dat bedrukkende gevoel van doodsangst. Het maakt haar boos en wanhopig tegelijkertijd. Boos op zichzelf: ze wil toch bewijzen dat ze ook zelf het leven wel aankan? Wanhopig, omdat ze niets lijkt te kunnen. Ze wordt onzeker, maar ook perfectionistisch. Hoe ouder ze wordt, hoe erger de opgekropte wanhoop. Maar ze geeft niet op en keert terug naar de rivier, iedere keer weer, in de hoop dat er een dag zal zijn dat ze haar ene voet voor de andere kan zetten.

De dag dat er verandering komt, staat er iemand aan de overkant van de rivier. Ze kijkt hem bewonderend aan. De jongen staat zo dichtbij de rand van het water. Voelt hij dan geen angst bij het horen van de stroming, die onverbiddelijk tegen de rotsten beukt? Ze kijkt naar hem, tot hij opkijkt en haar ook zit. Fronst, maar toch glimlacht. Voorzichtig steekt ze haar hand op; hij zwaait terug. Zo beginnen dagen van over en weer geschreeuw, proberen te communiceren. Er zit niet veel tussen hen in: alleen een eindeloze strook water. Om de rivier heenlopen is geen doen, ze zouden dan zo een dag of wat onderweg kunnen zijn. Wat ze wel zouden kunnen doen, is een rustig stukje rivier zoeken en oversteken.. Maar het lijkt wel alsof alleen Fealwen dat weet. De jongen aan de andere kant, Kendal, lijkt nogal verlegen en hoewel ze veel praten, durft geen van beiden het onderwerp ‘oversteken’ aan te snijden.
Het wordt Fealwens motivatie. Ze wil Kendal zien, ze wil naar hem toelopen en hem omhelzen. Hoe meer ze met hem praat, hoe leuker ze hem gaat vinden. Hij wordt haar rots in de branding. De obsessie met het water begint langzamerhand op te lossen, nu ze haar aandacht op de stem van Kendal aan de andere kant van de rivier kan richten. Ze wil bij hem zijn… maar dan zal ze de rivier over moeten steken. Dit is het moment waarop ze de knoop doorhakt. Zij wil bij hem zijn, dus dan zal zij het oplossen. Ze gaat niet wachten tot hij naar de andere kant komt.

Crossed the River
Langzaam maar zeker overwint het meisje haar angst voor water. Eerst probeert ze dichterbij het water te komen, haar hand erin te houden, zonder dat Kendal haar kan zien. Toch komt er een moment dat hij haar vindt en ze het eindelijk moet vertellen. Waarom ze altijd aan de andere kant bleef staan. Het kost haar veel moeite om haar over de onzekerheid heen te zetten, het toegeven dat ze het niet kan of durft. De angst om uitgelachen te worden houdt haar bijna tegen. Maar Kendal lacht niet, hij helpt haar. Spreekt haar toe, helpt haar haar angst te overwinnen. En dan komt het moment dat ze door het ondiepe stuk kan waden, naar zijn hand kan reiken. Ze heeft eindelijk de jongen ontmoet die ze al zo lang echt wil zien.
Fealwen is ondertussen achttien geworden. Ze heeft haar angst voor het water op haar veertiende overwonnen en is Kendal daarna steeds verder op gaan zoeken. De tijd breekt aan dat ze moeten gaan studeren, werken aan hun verdere leven. Kendal vertelt Fealwen dat hij al weet wat hij gaat doen en dat hij daarom naar de stad zal gaan. Het is een lastig afscheid, maar ze weet één ding zeker: zodra zij een keuze heeft gemaakt en op een opleiding is toegelaten, zal ze weer bij hem zijn. En zo gebeurt het. Fealwen begint aan de zesjarige studie Watermagie, deels omdat haar obsessie voor water nu naar een gezonde interesse is geslonken, maar ook omdat het de enige studie is die ze wil volgen in de stad. Ze moet en ze zal bij Kendal zijn. Fealwen wist dat ze een Elemental was, doordat haar ouders beide Elemental waren en haar altijd aanspoorden het uit te proberen. Hierdoor had ze al vaker gebruik van magie gezien en het zelf ook al een paar keer mogen proberen.

Fealwen en Kendal vinden samen kamers waar ze kunnen wonen, vlakbij hun studies. Alles gaat vrij voorspoedig: hoewel ze het niet breed hebben, leren ze elkaar steeds beter kennen en weet Fealwen het zeker. Ze heeft de ware gevonden. Terug naar huis gaat ze niet, omdat ze haar ouders niet graag ziet. Ze brengen altijd weer dat onzekere in haar naar boven, dat veel te perfectionistische. Het liefst stuurt ze ze af en toe een brief en heeft ze verder niets met hen te maken. Ze kan het zelf aan, de invloed van haar ouders op haar leven is overbodig!
Fealwen rondt de studie goed af, hoewel er aan haar onzekere karakter niets verandert. Af en toe zit het haar in de weg, maar desondanks gaat het stage lopen en lesgeven haar redelijk goed af. Het is minder moeilijk om je onzeker te voelen over een onderwerp waar je veel kennis van hebt.
Op haar 25e rondt ze de studie watermagie af en is ze bevoegd in lesgeven aan middelbare scholieren. Het wordt nu tijd om een baan te zoeken, wat moeilijker blijkt dan verwacht. Hoewel Fealwen tijdelijk contract na tijdelijk contract weet te bemachtigen, komt ze niet verder dan invalleerkacht en bijles geven. Gelukkig heeft Kendal ook werk gevonden kunnen ze van dit gedeelde inkomen zichzelf onderhouden.

Zo kabbelt het leven door, tot de gelukkigste dag van haar leven op haar 27e. Kendal heeft een ring gekocht en vraagt haar ten huwelijk! Wat kan ze anders dan ‘ja’ zeggen? Dolgelukkig neemt ze de ring aan en een half jaar later zijn ze getrouwd. Een bescheiden bruiloft, waar ze zelfs haar eigen ouders voor uitgenodigd heeft. Het steekt dat Tim er niet bij kan zijn, maar dat is een verdriet wat ze grotendeels achter zich gelaten heeft. Fealwen vindt een baan waar ze twee jaar part time lerares kan zijn en werkt in de weekenden bij in een kledingzaak. Al snel kunnen de twee een eigen appartementje in de stad veroorloven. Het leven samen begint.
Fealwen kan haar geluk niet op. Hoewel ze nog steeds van baan naar baan moet zwerven, lukt het hen om hun droom in stand te houden en bij elkaar te blijven. Langzaam worden ze ouder, maar over de tijd wordt Fealwen alleen maar gelukkiger met Kendal. Kon het maar voor altijd zo zijn.

Mourning
Er staat een man aan de deur, in pak, met een ernstig gezicht. Of ze mee wil komen. Er moet iemand geïdentificeerd worden. Er zijn niet zoveel opties, maar ze wil er niet aan denken. Kendal is omgekomen in een verkeersongeluk. Het was snel, zeiden ze, hij had niet veel pijn geleden: maar op dat moment leerde Fealwen hoe het voelde als je hart uiteen getrokken werd. Ze kon alleen maar naar het doek kijken dat over de menselijke vormen heen lag. De hand met de trouwring die niet helemaal afgedekt was. Het was de dag dat de tijd even stil bleef staan voor haar.
Fealwen was 32 toen ze afscheid moest nemen van haar man, toen ze gedag moest zeggen tegen haar hele wereld. Er was minder inkomen en zelf kreeg ze het niet meer voor elkaar zoveel te werken als eerst, dus was ze gedwongen naar een kleinere woning te verhuizen. Het maakte haar niet uit: alles in het oude huis herinnerde haar aan Kendal. Ze bewaarde zijn spullen nog een tijd, maar zette ze uit het zicht en gooide steeds meer ervan weg. De enige herinnering die ze bij zich hield was de trouwring. Zolang ze hem niet vergeten was, zou ze die ring niet afdoen.

Fealwen gaat een tijd gebukt onder haar zorgen, haar duistere gedachten. Wat is ze zonder Kendal? Hij was haar wereld, had alles gemaakt waar ze ooit op gesteund had. Ze wist niet meer hoe het leven zonder hem was en die leegte, de onverwachte stilte als ze thuis kwam van haar werk.. Het deed meer pijn dan ze verwacht had. Langzamerhand kan ze minder en minder werk vinden. Zowel haar gedrag als haar gebrek aan vaste contracten werken haar tegen. Ze sleept zich voort, maar haar onzekerheid en het constante malen van gedachten in haar hoofd maken haar onzeker, nog perfectionistischer. Het is een te zware last. Ze krijgt, vlak na de dood van Kendal, wel een puppy: een kleine Samojeed. Eerst wil ze hem niet, hij is immers van haar ouders die vinden dat ze weer eens hulp nodig heeft. Een paar keer probeert ze de hond buiten weg te laten lopen, maar iedere keer vindt hij haar terug en likt hij haar hand. Bela, dat is zijn naam. Langzamerhand raakt ze aan hem gehecht en wil ze hem niet meer kwijt. Hij is het enige lichtpuntje dat ze nog ziet. Hoewel ze doorgaat met werken, doorgaat met alles, twijfelt ze en voelt het allemaal niet goed meer.  
Er komt het moment dat ze het simpelweg opgeeft. Rond haar 36e geeft ze het op, het rouwen. Het huilend wakker worden en zonder tranen over gaan slapen. Ze is er ziek van, van haar eigen gedrag en hoe moeilijk ze eroverheen komt. Fealwen besluit zichzelf te dwingen wat te doen, haar leven weer op de rails te krijgen. Ze schrijft zich in voor een studie bedrijfskunde. Een heel andere kant op, iets wat haar banden met haar verleden met Kendal nog verder doorsnijdt. Ze kan geen lerares meer zijn, ze moet zichzelf verbeteren. Een eigen bedrijf beginnen of iets dergelijks, op haar eigen benen staan zoals ze dat altijd al wilde. Misschien wordt het tijd dat waar te maken.

Starting Over
Als ze 41 wordt, rondt Fealwen de studie af. In die periode is ze veel veranderd: ze heeft de trouwring afgedaan en aan de grafsteen van Kendal gehangen, waar zijn eigen ring ook hangt. Fealwen heeft zich over haar rouw heen gezet. Haar nieuwe studie gaf haar meer zelfvertrouwen, ze leerde er aan zichzelf werken. Een onzeker persoon kan geen manager zijn; ze leerde haar onzekerheid omzetten in positieve energie. Haar onwilligheid om emoties te uiten kwam alleen maar goed van pas in deze omgeving. Fealwen groeide, werd een ander persoon. Trok zichzelf op uit dat diepe gat. Ook de puppy is inmiddels gegroeid tot een grote hond met een enorme loyaliteit. Hoewel ze eerst het dier nodig had om zichzelf zekerder te voelen, heeft ze geleerd hoe het zonder Bela erbij kan.
Fealwen slaagt voor haar studie en krijgt niet lang daarna een kans geboden die ze met beide handen aangrijpt: schoolhoofd worden van een oude school. Het oude schoolhoofd was over een schandaal weggestuurd en liet de school met een slechte reputatie achter. Niet veel Astrals durfden het aan, maar van degenen die het wilden wist Fealwen zich naar voren te boksen. Zij zou dit doen. Haar eigen project: de school weer in ere herstellen. Dit was dé kans te bewijzen dat ze vanaf de grond iets op kon bouwen; het was daarnaast ook een vaste baan en een mogelijkheid om niet terug te zakken in al die ellende. Voor haar was het duidelijk: dit werd haar nieuwe toekomst.

ETCETERA

*Haar angst voor water is zo goed als weg
*Fealwen kan tegenwoordig een lopende agenda zijn; ze vergeet nauwelijks afspraken en is iemand die altijd meetings probeert op te zetten om de huidige stand van zaken goed in het oog te houden.
*Fealwen – Japan – Hetalia [Genderbend]